Zes centimer breed, tien centimeter hoog, anderhalve centimeter dik, 110 gram. Een minuskuul keyboard, een klein verlicht trackballetje, een helder schermpje van 320×240 pixels, USB, koptelefooningang, 2 megapixel-cameraatje: de Blackberry Curve die ik een kleine twee weken in bruikleen gekregen heb.

update voor de duidelijkheid: in bruikleen gekregen van een PR-bureau met de vraag er iets over te schrijven!

Ik heb hem na heel wat voeten in de aarde, een kleine twee weken gebruikt over een periode van een maand: de bijna-twee weken in Amerika was het technisch werkloos wegens dat mijn abonnement daar niet werkte.

Jaja, meneer mevrouw: plat op de buik voor de commercie. Wel: er is goed nieuws, en er is slecht nieuws.

Ik neem er even mijn vooroordelen bij, van vóór ik het ding in handen had:

• het is een ding dat vooral gemaakt is om mail na te kijken: de hoofdbedoeling is misschien om mail na te kijken, maar deze Curve is een multimediading, met alles erop en eraan—browser, muziek, filmpjes, trala.
• het werkt met push in plaats van pull, alle mail gaat via een centrale server bij RIM: ja, inderdaad. Mail komt binnen op de servers van RIM, en worden dan naar de Blackberry geduwd. Als er mail is, laat het ding het u weten, en met een druk op het trackballetje (dat witte ding in het midden, een hard balletje als en omgekeerde muis) is men op weg om de mail te lezen.
• het geeft problemen met opmaak van mails: inderdaad. HTML-mails worden niet integraal doorgesturd.
• het zijn logge brooddozen, gelijk veel te brede GSMs: neen dus. De Blakberry Curve is een klein, handig ding, dat toch stevig aanvoelt, en geenszins breekbaar. Ik heb me zelfs nooit zorgen gemaakt om het scherm.
• het doet lastig met IMAP: het doet niets met IMAP.
• alle ministers en ministerabels en politiekerders in België in het algemeen, hebben er één: hoe meer ik rond me kijk, hoe meer ik mensen er mee zie zitten, op de trein bijvoorbeeld

Ik zat er niet zo ver naast, dus. Wat ik niet wist en waar ik wel achter gekomen ben:

• Het werkt verslavend, zo’n Blackberry: de gedachte voortdurend zijn allerlaatste mails te kunnen nakijken, is, euh, leutig. Een mens wordt teleurgesteld dat er niet méér mails per minuut binnenkomen.
• Het is een klein ding, dat zeker, en het keyboard is minuskuul. Zoals in “typen met de nagels, niet met de vingertoppen”. Ik ben begonnen met mijn wijsvinger, op géén tijd overgestapt op één duim(nagel), en nog op de eerste dag naar twee duimnagels. Het gaat verbazend sneller dan verwacht. Het is een nachtmerrie om daarna op een gewone telefoon te typen, of zelfs op een iPhone/iTouch. Zelfs al zijn ze minuskuul en staan ze enorm dicht bij elkaar: niéts verslaat voelbare feedback van echte knoppen.

Ik had al een tijdje een Nokia N95, ondertussen ben ik over en weer naar Miami gegaan en heb ik een iPod Touch gekocht. Dat kan niet anders dan mijn opinie over de Blackberry kleuren.

Even een aantal functies vergelijken, in willekeurige volgorde.

Telefoneren: de cijfertoetsen van de Blackberry zijn echt te klein, maar daar staat tegenover dat een normaal mens in het meerderheid van de gevallen uit zijn adresboek zal bellen. En daar blinkt het trackballetje uit in bruikbaarheid, en verslaat het de zoekfunctie van een traditionele telefoon met zeer veel voorsprong.

Foto’s: duh, N95 natuurlijk. De twee megapixels van de Balckberry is echt niets meer, en de kwaliteit is ook niet om naar huis te schrijven. Maar om echt foto’s te nemen is het natuurlijk nog altijd beter om een klein draagbaar echt fototoestel op zak te hebben. (En de iPod neemt geen foto’s, natuurlijk.)

Webbrowsen: de ingebouwde browser van de iTouch is uitstekend, die van de N95 is degelijk, die van de Blackberry is minder goed. Wat mij in eerste instantie het meeste tegenstak, was dat ik geen “muispijltje” zag: het trackballetje gaat van link naar link en door de pagina’s, maar ik zie niet waar ik mee bezig ben. Misschien mis ik iets, maar bon.

The point is moot, natuurlijk, als men Opera Mini installeert. Maar dan steekt een ander probleem van de Blackberry de kop op: geen 3G. Dat is traag, man, tráág! Het verschil tussen wel en geen 3G is on-ge-loof-lijk.

Muziek en video: hey, die iPod is een iPod. En hij heeft meer geheugen en een groter scherm. No contest? Wel, de N95 kan muziek laten spelen die hoorbaar (zéér hoorbaar) is, en de Blackberry heeft een goeie muziekspeker. De Blackberry kan ook meer videoformaten afspelen dan de iPod (al lukte het niet meteen om een grote video afgespeeld te krijgen, ‘t zal wel iets met een codec te maken hebben). En de N95 heeft ook een radio.

Euh, nee. Sorry. No contest voor de iPod. 🙂

Batterij: de N95 zuipt snok. In gebruik haal ik er een dag uit, en dat is dan absoluut géén intensief gebruik. Met UMTS aan en wat gesurf, of met GPS, is de batterij op anderhalf uur of zo plat. Fimpjes en muziek gaan iets beter, maar het houdt het geen drie uur uit op muziek. De iTouch doet het beter met muziek en film: op het vliegtuig heb ik er drie afleveringen van Lost uitgekregen, en dan nog een aflevring van Heroes, en dan nog een uur of twee muziek. Dat is redelijk indrukwekkend. Maar met netwerk is het ook huilen met pet: op een uur of drie occasioneel email bekijken en niets anders doen is de batterij op.

De Blackberry, daar heb ik niet echt filmpjes of zo op afgespeeld, maar ik heb er in de eerste week wel ooit eens twee en een halve dag relatief intensief mail mee nagekeken (zoals in: om de paar minuten). En ik heb nooit het gevoel gehad dat ik te weinig batterij zou hebben.

E-mail. De Blackberry is gebouwd om mail te lezen. Is het het toestel dat ik zou kiezen, als ik de keus zou hebben? Misschien.

Ik wou eigenlijk dat ik de drie toestellen kon combineren, maar zelfs dat is op dit moment niet voldoende. De N95 is met zijn 3G relatief bliksemsnel, en met GMail Mobile is het ongelooflijk handig om mails te lezen. De ingebouwde mailclient van de Blackberry is, tot mijn verbazing, toch maar bof. Het punt van zo’n Blackberry is dat de mails naar de Blackberry geduwd worden en je ze dus niet zelf moet afhalen, maar is niet echt de moeite:

• doet geen threading zoals GMail, waardoor het onmogelijk is om een hele stapel conversaties tegelijk te volgen
• de mails worden vermangeld: html-mails komen er niet door, met attachments wordt er onduidelijk omgesprongen
• het is moeilijk of onmogelijk om in mijn mailarchief te zoeken, en dat is vitaal voor mij 
• ik heb niet gevonden hoe ik mark all as read moet doen, en dus moest ik op den duur tientallen en tientallen mails die ik op mijn andere mailaccounts gelezen had en die niet meergesynchroniseerd waren, als “gelezen” aanduiden

Er bestaat wel een versie van GMail voor, en er zijn tussenoplossingen met GMail, gelukkig. Voor mij persoonlijkvolstond geen daarvan, maar de overgrote meerderheid van de mensen, denk ik, zullen wel hun gading vinden.

*
*    *

Ik heb veel plezier gehad aan de Blackberry. Het keyboard is wat het toestel maakt: het is een al bij al zeer goed klavier, en mails schrijven is geen gekkenwerk meer zoals het wel is bij telefoons met alleen getallen of waar je op het scherm zelf moet priegelen. En de trackball die erin zit, werkt vele malen beter dan pijltjestoetsen.

De e-mail push is natuurlijk een gemak, maar ik krijg teveel mails om er nog omver van te vallen: telkens ik mijn mail opentrek, heb ik nieuwe mail.

Het is een klein, fijn, mooi, handig toestel waar heel veel mensen heel gelukkig mee zouden zijn.

Ik ook, maar ik zou er geen kopen. en als ik er één zou hebben, zou ik moeten zoeken wanneer ik hem zou gebruiken. Mijn N95 telefoneert ook en maakt betere foto’s, heeft GPS en 3G. Mijn iPod Touch is ideaal voor muziek en video, en doet goed webbrowsen: als ik wil browsen, zet ik een Joiku-connectie op mijn N95 op en hang ik mijn iPod daar aan vast.

Maar vooral: als ik mails wil lezen, is de N95 voldoende. Als ik wil schrijven, dan heb ik mijn laptop mee. Waar ik, opnieuw via Joiku en de N95, mee op het échte internet kan.