Vraagt Koen, in verband met een discussie over <em> versus <i> en <strong> versus <b>:

Hoe komt het dat ik zowel met <em> als met <i> italiek kan maken. Uit wat jullie schrijven maak ik op dat daar een soort ideologisch dispuut achter schuilgaat?

Jawel, inderdaad. De twee hebben hun eigen plaats, en zijn eigenlijk niet hetzelfde, al doen ze in de praktijk wel meestal hetzelfde.

Als ik <i> gebruik, dan wil ik letterlijk zeggen: “zet dit in italiek”, ‘t is te zeggen schuingeschreven. Als ik <b> gebruik, dan wil ik ook zeggen “zet dit vet”, ‘t is te zeggen in een zwaarder lettertype dan de gewone tekst.

Dat zou in de volgende paragraaf dus op zijn plaats zijn:

Vermeld in uw bibliografie de geciteerde werken steeds op de volgende wijze:

Vuijlsteke, M., Knowledge creates fear of God. The Unauthorized Autohagiography of C.Q. Necrovore. Part III , with appendices and tables, AKZ Press, Gent, 1992, xlvii+1089 p.

Achternaam, inita(a)l(en), titel, uitgeverij, plaats, datum, aantal pagina’s. De naam van de auteur moet vet staan, en de titel van het werk schuingedrukt. Als uw typmachine geen italiek font heeft, mag u de titel onderlijnen.

Wat hierboven gebeurt, is dat er uitdrukkelijk gezegd wordt hoe iets er moet uitzien. Dat heeft niets met de inhoud te maken, het is een vorm van opmaak.

Als ik <em> of <strong> gebruik, dan wil dat zeggen: “ik wil hier de nadruk op leggen”. Allebei zijn nadruk, allebei zijn een instructie aan het programma dat de HTML opmaakt om weer te geven dat de auteur een nadruk wou leggen.

Dat zou in de volgende paragraaf bijvoorbeeld op zijn plaats zijn:

“Godvermiljaardenondedju!” riep boer Adiel. Of wacht. Zei ik dat hij riep? Neen, roepen kon men zoiets niet meer noemen. Krijsen, eerder.

Meestal wordt  <em> als italiek en <strong> als vet weergegeven, dat zijn allebei manieren om een nadruk te leggen waar we al jaren mee omgaan, en we weten wanneer we het ene en wanneer we het andere gebruiken.

Maa in theorie zouden <em> of <strong> op een andere manier uitgesproken kunnen worden in een schermlezer voor blinden en slechtzienden, bijvoorbeeld.

Of zou je kunnen zeggen dat <strong> niet in het vet zou gezet worden, maar bijvoorbeeld een lichtgele achtergrond zou krijgen om aan te duiden dat het om belangrijke tekst gaat.

Het verschil tussen <em>/<i> en <strong>/<b> is in de praktijk niet echt van enorm belang, maar het is een uitloper van een ruimere discussie.

Die discussie gaat over hoeveel van de vorm er in de HTML-code moet gestoken worden. HTML, zeggen velen, is er enkel om de structuur aan te geven. De vorm, die zetten we erop via CSS—een style sheet.

Dus dat men niet meer dit doet:

<p><font face="Arial" color="red" size="4"><b>Opgelet! Dit is een gevaarlijke operatie!</b></font></p>

maar wel dit:

<p class="waarschuwing">Opgelet! Dit is een gevaarlijke operatie!</p>

en dan in een style sheet—één apart bestandje—zeggen dat alle paragrafen van de klasse “waarschuwing” in Arial moeten gezet worden, in het rood, en wat groter:

p.waarschuwing {
   font-family: Arial;
   color: red;
   font-size: 2.0em;
}

Het voordeel is duidelijk: als ik zou beslissen dat ik waarschuwingen toch liever zwart in het italiek op een oranje achtergrond zet, dan zou ik in het eerste voorbeeld overal die codes moeten veranderen. In het tweede geval moet ik alleen color: red vervangen door color: black; background-color: orange en font-style: italic toevoegen.

Het wordt er ook allemaal eenvoudiger op om te lezen en te onderhouden, en het is ook properder: in het bovenstaande geval kan nóg veel tekst rood en vet zijn, maar daarmee is het nog niet noodzakelijk een waarschuwing.

En ook filosofisch zit het snorder (meer snor?): HTML wordt gebruikt voor enkel de structuur, CSS wordt gebruikt voor de opmaak.