Ik ben een kieskeurige mens, als het op spaghetti aankomt.
Gisteren zijn we met de kinderen gaan eten: met zessen op stap gaan op een feestdag en pal op de middag zonder reservatie binnenstappen in de Progès is blijkbaar geen goed idee. De Malatesta was dicht—nog maar eens, zijn die mensen eigenlijk ooit nog open?—gelukkig zagen ze het in de Twilight nog zitten.
We mochten zelfs op het eerste verdiep gaan zitten, ver weg van de andere mensen.
Kleurstiften en papier waren mee, dus de kinderen waren in eerste instantie wel rustig (wijzelf ook, want we waren alletwee ook aan het kleuren — gezellig dat wij zijn in den uitgang, ge hebt er geen gedacht van).
Besteld: Sandra waterzooi, Jan en Anna kinderspaghetti, Zelie tagliatelle met zalm, Louis tagliatelle met scampi en curry, ik een spaghetti carbonara.
Dit is wat ik kreeg:
“Dit is alles wat een mens van een carbonara kan verwachten! Ziet er heerlijk uit,” is wat Pieter-Jan Viaene er op de Flickr-pagina over zei.
Ik was helemaal niet van plan om er iets over te schrijven, en ik was het eigenlijk al een beetje vergeten, maar die reactie bracht het weer allemaal terug.
Het zag er perfect uit, maar het was niet te vreten, namelijk.
We gaan niet lastig doen over de definitie van een echte carbonara: of er al dan niet room aan te pas komt bijvoorbeeld. Als ik carbonara maak, dan is dat zonder room: mager spek bakken in een beetje olijfolie, al dente spaghetti in de pan gooien met look, fijngeraspte parmesaan of pecorino en geklutst ei, goed mengen, zwarte peper en parmesaan/pecorino erop, hopla klaar.
Wat ik kreeg in de Twilight, was helemaal verkeerd. OK, er zat room bij. Dat is ook een carbonara-recept, en daarom niet minder goed. Maar dan moet het wel geen roomsoep worden. Al little goes a long way, een die bord bijna-vol met room is niet zo smakelijk.
Het spek dan. Ik kon zo niet meteen smaken of het spek van bij ons was of authentieke pancetta, maar dat maakte gewoon helemaal niets uit, want het waren geen bijna-krokant gebakken reepjes of blokjes. Nee: kruimels gezooid spek, zo klein dat ze evengoed vermoesd hadden kunnen zijn. Zelfs de peterselie had meer textuur.
De peterselie laat ik trouwens buiten beschouwing: ik heb dat niet graag, als ik bakkenvol peterselie gestrooid vind op mijn eten heb ik al meteen geen zin meer om te eten. Daar ben ik waarschijnlijk uitzonderlijk in, het zij zo.
Maar! Edoch! De spaghetti zelf!
Als ik spaghetti vraag, dan weet ik wat ik vraag. Ik vraag geen spaghettini, en ik vraag zeker geen capellini. Een wat dikkere, ruwere spaghetti is ideaal. Maar wat kreeg ik? Inderdaad: ultra-dunne spaghetti. Die misschien à point was toen hij uit het water gehaald werd, maar door het extra bakken in de roomsoep op het randje van moes was geworden.
Combineer dat met die flintertjes gezooid spek, en de room—door de fijne en te zachte pasta viel die nog meer op—en het werd meer een bord vol vettig, weeïg-zoetig overgeefsel dan de spaghetti carbonara waar ik zo naar uitkeek.
Jammer, toch wel.
Reacties
11 reacties op “Spaghetti”
De meeste restaurants serveren cappellini als er spaghetti op de kaart staat, rapper klaar, maar dan zetten ze dat ook beter zo op de kaart
En wat vonden de anderen van het eten ? Ook zo slecht ?
Dan moet je eens in Dendermonde naar Den Ommeganck, daar is de carbonara NOG beter.
Met stukjes gekookt rundsvlees in plaats van spek. En geen kaas (of zout of peper of whatever ook maar smaak kan geven aan het eten.) Zo’n heerlijk smakeloos botersausje. De pasta was al dente, dat dan weer wel.
Dat zou ik niet durven stellen, Patricia. Cappellini serveren in plaats van spagetti, dat is snackbar-gedoe. Maar de Twilight is dan ook een doodgewone snackbar, verwachtingen navenant.
Ik had waterzooi: een gebakken kippefilet, gekookte pattatten, groenten (selder en zo) overgoten met een roomsoep/saus: zo veel room dat er geen smaak van iets anders meer inzat. Superzwaar. ‘k Heb al (veel en veel) betere waterzooi gegeten. Bij Louis en Zelie hetzelfde: zoveel room dat alle andere smaken teniet gedaan werden.
Ben er ooit een salade gaan eten en die was zalig: mooie porties, lekkere ingrediënten en zeer gevariëerd en vers. Als ik er nog eens ga zal het uitsluitend nog voor salade zijn. Van de rest blijf ik mooi af.
hmm zefls aan de foto te zien lijkt het eerder its wa tik slechts voorzicht gzou proeven..kijkt die saus opborrelen zeg :s
zo drassig…jammer dat het niet lekkerder was dan het eruit zag
ik vind de spahgettibolognaise in de twilight (korenmarkt toch hé)) wel het goede recept: veel fijngemalen gehakt in tomatensaus (en niet veel slappe saus met beetje gehakt) maar helaas beetje smaakloos…maar ’tkostte dan ook maar 6.50 euro indertijd…
Mijn reactie kwam er na een historisch slechte carbonara in een Vlaamse provinciestad. Daar probeerde de kok vernieuwend te zijn en gebruikte pancetta (in schelletjes!!) en de kaas was een comté…
@jeronimo: de prijs doet er toch niet goed, ook voor 6.50 euro mag je een afgekruid gerecht krijgen.
Ongenood room over eten kappen, dat is zo gemakzuchtig…
Enfin, dat zegt de man die enkel eenpansgerechten kan bereiden.
Ik heb naar aanleiding van dit bericht vanavond het simpele recept voor carbonara gemaakt zoals het hierboven staat en ik heb ontzettend lekker gegeten.
typisch vind ik dat, voor van die tearooms en brasserieën en snackbars. Heb daar nog maar zelden goede pasta gegeten.
Alleen thuis met de broer, 2x druk bezig met vanalles, 2x niemand die voor eten zorgt, of toch..
Daarstraks uw recept geprobeerd.
Het ging allemaal goed tot het ei erbij moest, ik veronderstelde dat dat een sausje ging worden, het werd iets teveel vaste materie..
Nochtans, zelfs bij gebrek aan zwarte peper viel het uiteindelijk nog mee.
Zelfs de broer at zijn bord helemaal uit.
Merci, misschien suggesties over het pan-bakken?