Ik kan niet écht klarinet of saxofoon spelen, ik kan niet écht schaken of bridgen of pokeren of dergelijke, ik kan niet écht tekenen of schilderen, ik kan niet écht al die dingen die ik eigenlijk wel graag écht zou kunnen.
Dat heeft misschien wel wat met talent te maken, maar ik vermoed dat het daar niet echt zo enorm veel mee te maken heeft: mits oefening en volharding kan vermoed ik zowat iedereen op competente wijze een muziekinstrument bespelen, of schaken, of tekenen.
Maar dat het er dan van moet komen, en ik ben nu al zo oud, en hoeveel tijd gaat daar niet in kruipen, en hoe belachelijk gaat dat niet zijn, en dingen, en dingen. En dus leg ik er mij maar bij neer dat ik kan doen alsof ik geluid uit een instrument krijg, dat ik de spelregels van honderd spelen ken en voorlopig nog weerwerk kan bieden tegen mijn kinderen, en dat ik genoeg kan tekenen om Pictionary te spelen en interfaces te schetsen.
Niet langer!
Muziek zal dan voor later eens zijn, ooit, misschien, dan eens. En als de kinderne blijven schaken, kan ik misschien meedoen, van tijd tot tijd. Maar van dat tekenen: op het werk hebben we sinds vandaag elke week les! Tekenles gewoon!
De eerste les: ‘t was wa schaamtelijk, maat. De dame die de les geeft, deelde potloden uit, en we kregen meteen een opdracht: teken een portret. Begin maar. Kies maar iemand uit. U heeft een half uur.
Slik.
Ik kan dus niét tekenen hé. Portretten, da’s voor mij zo ongeveer het moeilijkste dat ik mij kan inbeelden, en we mochten dáár mee beginnen. Een half uur wordt plots heel, heel lang.
Na een half uur: OK, sla uw blad maar om, en teken een hand. Niet zomaar welke hand, uw hand. Een half uur: go!
En na dat half uur: leg wat voorwerpen voor u, en teken een stilleven. Een half uur aan een stuk. Probeer er zoveer mogelijk realisme in te leggen.
Ahem.
En toen dát gedaan was: niets geen evaluatie of zo, of tips, of wat dan ook. Dat we onze tekeningen moesten nemen, en erbij schrijven wat we voelden toen we ze maakten. En dat we ze niet mochten weggooien.
En toen was het plots sneltekenen: soms een minuut, soms maar tien seconden om een voorwerp te tekenen, of een mens, of een stuk van de bibliotheek, of iets naar keuze. En opnieuw, met iets anders. En opnieuw. En opnieuw. En we wisten niet op voorhand hoeveel tijd we kregen, dus we moesten zo snel mogelijk de essentie proberen vatten, en dan in de overgebleven tijd eventueel, eventueel verfijnen. Twintig seconden. Tien. Een minuut. Twee minuten. Acht seconden. Dertig. En opnieuw, en opnieuw.
En toen was het gedaan.
Alles bijhouden, was de boodschap. En blijven tekenen. Geen huiswerk, maar teken wanneer het u uitkomt. Liefst niet naar model maar uit het hoofd. Uitgevonden dingen mogen ook. En tot volgende week.
Ik voelde mij gelijk een klein kind op de schoolbanken: zo moeilijk! Dat sneltekenen ging nog: de korte pijn, en als het niet lukt better luck next drawing. Maar zo een half uur op een blad zitten puren en er iets proberen op zetten: miljaar.
Fantastisch, vind ik het. Mijn tekeningen trekken op niets, en het kan me niet schelen: ik heb de indruk dat het zelfs na drie keer een half uur al vlotter ging. En met elke week les zit er een structuur in, en het is in het verlengde van het werk dus ik moet niet door nacht en nevel naar de één of andere school met allemaal vreemden.
De volgende lessen zijn trouwens een eind gestructureerder: ik vermoed dat het de bedoeling was om vandaag (1) een baseline te leggen, dat we binnen X tijd kunnen terugkijken en zien waar we vandaan komen, (2) de kans geven aan de mevrouw om ons te observeren en te zien waar we staan, en (3) het zo genant en moeilijk te maken dat alleen de echt gemotiveerde mensen overblijven. 🙂
Reacties
21 reacties op “Terug naar school”
Wel, ik vind dat helemaal niet slecht! Die hand vind ik zelfs goed. Het is een van de moeilijkste dingen zeggen sommigen.
Toen je “klein” was tekende je zeer goed, en toen kwam de computer…
Dit lijkt me fantastisch om te doen.
Helemaal niet slecht. Moest ik dat niveau halen, ik zou al tevreden zijn. Ben benieuwd naar je toekomstige tekeningen.
Awel toen ik begon te werken heb ik gezegd “en nu leer ik alleen nog dingen waar ik totaal niks mee ben, maar ook wel leuk vind.”
Schijnt dat het bij tekenenen aankomt op het zien van massa, whatever that means
Ik vind dat die handen er eigenlijk bijzonder goed uitzien en handen is écht iets van het moeilijkste om te tekenen. Ik kan het zelf ook nog altijd niet.
Ik ben ook benieuwd naar je toekomstige werk. 🙂
Niet iedereen kan mits oefening en/of volharding uiteindelijk een instrument bespelen op “competente” wijze. “Competentie” en “muziek” passen niet in dezelfde zin. Muziek heeft heel erg veel te maken met talent, passie en gevoel en dat leer je niet, dat héb je of niet. Volgens mij een typische uitspraak van iemand die, inderdaad, kan doen alsof hij geluid krijgt uit een instrument en de stap naar enige kunde afdoet als “slechts” oefening en volharding. Dito wat tekenen betreft: techniek kan je leren, hetgeen het echt maakt tot iets moois niet. Schaken is inzicht en zelfs dan nog hebben de groten talent, passie en gevoel voor het spel…
Handen tekenen is serieus moeilijk. Dat ene is lang niet slecht, zeker voor een eerste keer. Voortdoen en bewijzen dat het geen toevalstreffer was!
“op het werk hebben we elke week tekenles” ?????? Welke andere lessen worden er nog gegeven ? En is dat tijdens de middagpauze of tijdens de werkuren ? Zeer benieuwd wat uw werkgever hiermee wil bereiken. Versta mij niet verkeerd eh. Vind het positief dat “het werk” ook nog voor wat anders dient dan om te werken…
Talent is vooral bezetenheid. Misschien aangeboren bezetenheid, maar vooral zó gek van iets zijn dat je het van kleins af aan zo vaak doet dat het in je bloed zit en er nooit meer uit gaat.
@Gerrit: hunk???? Sommige kinderen hebben een talent waar noch zij noch de ouders een idee van hebben… Als de ouders het tóch zien, forceren ze dikwijls dat kind in de richting van dat talent, wat niet wil zeggen dat dat kind er gék van is… Het is niet omdat je bijvoorbeeld als kind bezeten bent van voetbal dat je er ook talent voor hebt.
tekenles op ’t werk. elke week.
WAAR WERK JIJ WEL? en waar zitten die? En mag ik afkomen?
@ Dweezel. Ik geloof niet dat je wordt geboren met een geniaal-pianospelen-gen, om maar een voorbeeld te geven.
Misschien is bezetenheid geen garantie voor genialiteit; waar. Maar… Oh, never mind, ik ben moe en het is hier veel te warm. Later misschien.
@Dweezel: met 99% hard werk geraakt iedereen er. Niemand is toondoof, iedereen kan competent muziek leren spelen. Daar ben ik rotsvast van overtuigd.
Er is ongetwijfeld nog een verschil tussen voor uw plezier spelen en de volgende Paganini zijn, maar dat schuilt dan wellicht in die overige 1%.
[…] Michel even een ‘Kathleentje’ doet (tekeningen online gooien), ga ik even een […]
Michel, al wat creativiteit is, kunt ge niet lang volhouden zonder gedrevenheid en passie. Ge kunt louter mechanisch gesproken een pianowonder kweken, maar die gaat nooit vol overgave kunnen spelen en dus nooit de Elisabethwedstrijd winnen. Om een stuk te brengen zoals het op papier staat, volstaat een computer, maar passie is in feite gewoon human error.
Wow, dat klinkt als de slechtste tekenlerares ooit. Ik bedoel, die van ons is een gemene trut maar leren tekenen dat kan ze wel. Hoe kun je nu zeggen “teken eens een voorwerp” als je niks weet over regels van perspectief en methoden om kubussen, cilinders, balken, … te schetsen? Onvoorstelbaar. Snelschetsen hebben wij pas op het einde van het tweede jaar gedaan en aan gezichten zijn we nog niet eens toegekomen (ik ga nu naar het derde jaar) en dat is geloof ik inderdaad het moeilijkste dat er bestaat.
Hopelijk geeft ze de volgende keer wat meer tips en feedbacks en richtlijnen en zo want anders moddert iedereen maar wat aan hé. Da’s gelijk zeggen, “allez praat eens Frans, toe probeer het maar” zonder ook maar iets van grammatica of woordenschat aan te leren.
Feedback enkelvoud, dus.
Het doet mij een beetje denken aan het boek ‘The creative license’ van Danny Gregory. Leren tekenen om de creativiteit te laten bloeien. Elk bedrijf is er mee gebaat om creatievelingen en frisse ideeën in huis te hebben. Tekenen is een beetje durven (judgement!), verwonderd rondkijken en open staan voor de hele omgeving. Soms wel moeilijk als je fototoestel in de buurt ligt… 😉
Ik ben benieuwd of de tekenlerares jullie zal leren tekenen of dat ze jullie gewoon anders – in verwondering – naar de dingen, de wereld en naar jullie werk wil laten kijken. Tekenen is kijken.
Haar eerste les lijkt me echter niet erg motiverend. Ik hoop dat ze de volgende keer beter uit de hoek komt. En ik denk ook wel dat iedereen kan leren tekenen maar motivatie en doorzettingvermogen zijn de sleutels tot het welslagen.
@greet
Ik zou zomaar niet durven beweren dat de leerkracht die Michel heeft ‘slecht’ is, omdat ze anders werkt dan de jouwe. Het gaat heel waarschijnlijk over een totaal ander soort cursus, opzet en dus is er terecht een totaal andere aanpak.
“Praat maar eens Frans. Ja, doe maar.” is trouwens wél een goeie start als je met een zeer heterogene groep te maken hebt, die je op (relatief) korte tijd één en ander wilt bijbrengen. Al was het maar om de leerkracht en de cursisten zelf een idee te geven waar ze staan, zoals Michel ook zelf aanhaalde.
Perspectief en methoden aanleren, is m.a.w. belangrijk als je op techniek gericht bent. Als het bij deze cursus bijvoorbeeld ook of zelfs voornamelijk gaat over het ‘doen’ ipv blijven afwachten en wat dat ‘doen’ losmaakt, dan ben je met perspectieven en methoden niet veel.
Mja, zonder de basis van de basis kun je toch niet weten hoe je moet beginnen aan iets op papier zetten. Schetsles is schetsles, waarin je moet leren schetsen, en als eerste les is het misschien handig om te weten hoever iedereen staat maar daarna moet je toch echt beginnen les geven vind ik. En zoals jensjeppe zei is zo’n begin nogal demotiverend. Dan krijg je het gevoel dat je bepaalde dingen eigenlijk al zou moeten weten omdat ze blijkbaar zodanig vanzelfsprekend zijn dat de lerares ze niet uitlegt.
Nuja dat heeft Michel ook allemaal gezegd op het einde van zijn post (zie ik nu – damn die impulsiviteit) dus ja.
[…] verlies u niet in details. Daar waren er een aantal oefeningen voor, snelschetsen om te beginnen. Een half uur om een hand te tekenenen of een stilleven en een mens verliest zich in vanalles. De volgende stap […]