Bimbam de klokken! Na 56 afleveringen met het ene lamme plot device na het andere, waar ik na telkens een paar minuten meteen kon zeggen “oh, ‘t is gelijk die keer op Twilight Zone / TOS / TNG / Outer Limits / DS9 / B5”, is het een aflevering van Stargate Atlantis die eens anders is.

Seizoen drie, aflevering 17, “Sunday”. Nieuwe karakters, oude karakters die dingen doen die ze nog nooit gedaan hebben, leutig.

Het is een beetje zoals Star Trek: The Next Generation, denk ik. De karakters worden opgebouwd over de jaren heen, het is bijna onmerkbaar hoe ze van karikaturen ineens mensen geworden zijn.

Mooi geschreven, mooi geëditeerd, goed geacteerd. Spannend, ook. En zowat het meest atypische einde van een aflevering ooit.