Jammer dat ze vanavond Peggy Lettermore niet gezongen hebben:

Aan de andere kant, zou het wel hetzelfde zijn zonder Ciarán Bourke?

Onnoemelijk jammer dat ze Will You Come to the Bower niet gedaan hebben, zelfs zonder Luke Kelly (had ik al gezegd dat ik dat ooit helemaal vanbuiten kende? oh, ja, inderdaad):

En ook dat ze Dublin in the Green niet hebben gebracht:

En Luke Kelly is dood, dus Scorn Not His Simplicity (geschreven door Phil Coulter over zijn gehandicapte zoon en ik daag u uit om er naar te luisteren, écht naar te luisteren zonder tranen in de ogen) was er natuurlijk ook niet:

Stille momenten als het over overleden Dubliners ging: Luke Kelly natuurlijk, en Ciarán Bourke, maar ook Ronnie Drew, deze zomer overleden. Ze werden herdacht in gedicht door John Sheahan, en natuurlijk in muziek.

Kippenvel trouwens: ik dacht keer op keer dat ik Ronnie Drew hoorde zingen, maar het bleek “recente” Dubliner (sinds 1987) Eamonn Campbell te zijn — zijn stem lijkt er gruwelijk erg op (en wie Drew ooit hoorde zingen weet dat dát niet gemakkelijk is)).

Ik had ze nog nooit in het echt gezien, The Dubliners, maar wel op televisie en op Youtube. Ze stelden niet teleur. Alleen jammer dat ze eindigden op Whiskey in the Jar en The Irish Rover en Molly Malone. Ik had ze liever obscuurder gezien.

Een idee van hoe het er aan toe ging? Hierzo:

In de Elizabethzaal in Antwerpen, vol tot de nok met mensen die allemaal een generatie ouder waren dan 40 jaar.

En op het podium vijf nóg oudere mannen die plezier hadden in wat ze deden. Ouder, meer versleten, stram, soms wat aarzelend bij stem (al is dat in het geval van Barney al vijfenveertig jaar het geval) maar geroutineerd en muziekmakend als waren ze minder half zo oud.

Ik heb The Dubliners in het echt gezien, en niemand kan mij dat afpakken. The Dubliners hebben mijn hele leven lang—binnenkort veertig jaar—in mijn hoofd gezeten, en nu heb ik ze in het echt gezien.

Met mijn vader, die ze mij heeft leren kennen. En ook dat kunnen ze mij niet afpakken.