© Koen FasseurAnn Neelen (31) en Dirk Kerstens (35) uit Essen waren dolgelukkig met de geboorte van hun eerste kind, Fien. Ze bleek een mollige, kerngezonde meid die steevast voorlag op de groeischema’s van Kind & Gezin. Maar toen ze één jaar werd, begon Ann zich zorgen te maken.
‘Het begon langer te duren om Fien nieuwe dingen aan te leren. Ze was altijd een beetje voor op haar leeftijd, maar dat was plots niet meer het geval’, vertelt ze. Dirk, die hard werkte in zijn nieuwe zaak, had er eerst geen erg in, maar moest na een paar maanden toegeven dat er wel degelijk iets aan de hand was. ‘Fien was altijd een lachebekje geweest, maar we hoorden haar steeds minder giechelen. Ze sliep slechter. En als ik van het werk thuiskwam moest ik soms vijf keer haar naam roepen vooraleer ze reageerde.’
Ann en Dirk besloten hun ongeneeslijke dochter zo lang mogelijk thuis te houden. Het ging van kwaad naar erger. Doordat allerlei toxische stoffen zich opstapelden in haar lichaam, vielen Fiens vitale lichaamsfuncties uit: ze ademde moeilijk, haar hartslag en lichaamstemperatuur maakten bokkensprongen en ze at erg moeilijk. Bovendien verstijfde haar lichaampje. ‘Van die mollige, gezellige meid bleef uiteindelijk alleen een graatmager maar dapper vechtertje over.’
[DSO]
Mijn hart brak.
Palliatieve thuiszorg voor kinderen is nog niet erkend. Hopelijk komt dat snel in orde.
En dan leest een mens in de volgende krantenkop dit:
Baby Noam overleed dinsdag, op zijn eerste verjaardag. Het gerecht van Namen opende een onderzoek. Woensdagavond bekende de 20-jarige vriendin van de vader van Noam schuld. Ze bewerkte het jongetje, dat op het moment van de feiten in bad zat, met heet water. Ze zette de douchekraan op de maximumtemperatuur en richtte de douchekop op het gezicht van de peuter. Daarna gooide ze de peuter tegen de grond en sloeg hem op het hoofd. De vrouw verklaarde dat ze dat deed met de kracht ‘alsof ze een volwassene sloeg.’ Daarna legde ze Noam weer in zijn bedje en bekommerde ze zich om haar eigen zoontje. Toen ze een tijdje later merkte dat Noam niet meer reageerde, waarschuwde ze de hulpdiensten. Maar dat mocht niet meer baten.
Woorden ontbreken mij.
Reacties
8 reacties op “Urgh”
Ongelooflijk, zoiets hou je toch niet voor mogelijk … Mensen, toch. Ik ben er niet goed van. Arm kind, arm kind.
Zware lectuur voor een vrijdagochtend, Michel.
Maar je hebt gelijk.
Sommige mensen hebben gewoonweg pech. Anders beseffen niet dat ze geluk hebben dat het kind gezond is. Ok, huilende kinderen, kan vervelend zijn, maar er zijn zoveel dingen die een pak erger zijn dan dat.
Dat eerste artikel had ik vanochtend op de trein gelezen, en ik vond het al zwaar. Dat tweede lees ik pas nu, hier.
Sta me toe eventjes serieus misselijk te worden. Mijn maag keert.
Dat eerste had ik nog niet gezien Het tweede al wel. Het blijft bizar om intens medelijden te voelen voor kindjes die je nooit gezien hebt, toch.
Ik heb al eens m’n moeder verloren, en dat was behoorlijk zwaar. Ik mag er niet aan denken wat het is om een kind te verliezen. Echt niet.
Een speelclubber van mij van 8 jaar (ben een jaar speelclubleidster geweest in de Chiro) maakt ook zoiets mee … In de zomer was alle kanker verdwenen. En nu zit de kanker overal terug, in zijn hoofd, in zijn rug. Niets kan meer baten, geen operatie, geen bestraling … Juist 8 jaar, en ook palliatieve zorgen! En dan lees je zo’n gruwelijke dingen, terwijl de ouders van S. álles voor hun kind over hebben. En juist zo’n mensen worden dan getroffen. Ik zou er zo mijn eigen leven voor in de plaats willen geven.
Dat palliatieve zorg voor eender welke leeftijd MOET herkend worden, sta ik achter.
Maar wordt er ook wel genoeg onderzoek gedaan naar de oorzaak van zulk ontaard gedrag als dat van die moordenares? Als ik zoiets lees, komt bij mij direct de vraag hoeveel daar al over geweten is en of men centen kan te pakken krijgen om preventieve maatregelen te bedenken. Of is dat niet ‘interessant’ voor de maatschappij, omdat het niet genoeg voorkomt?
*snik*
Sinds ik zelf kleine kindjes heb, kan ik zulk nieuws niet meer verdragen zonder een krop in de keel en vochtige ogen… Zo erg, dat eerste. Zo monsterlijk, dat laatste…
Er is na de schok van het volledige artikel met het verhaal van Fien http://www.serafien.be en http://www.keldertrapken.be.
Er zijn een single, een boek, BV’s die uitgedaagd worden, 5000 foto’s van vliegers…om de aandacht (en ook wel noodzakelijke) centen van mensen te krijgen.
En om als uiteindelijk resultaat hopelijk ook de erkenning voor palliatieve thuiszorg te krijgen!!!!!