Clickety clickety clickety clack. Dat is het geluid van het toetsenbord op mijn schoot.

Ik heb voor de royale prijs van 12,95 euro een kabeltje gekocht waarmee ik een keyboard met PS/2-adaptor (wat er mij aan doet denken, ik héb nog zo’n IBM PS/1 én een PS/2 ergens staan, maar waar?) (en dát doet er me weer aan denken dat ik Manu’s welke-computers-heb-ik-ooit-gehad-stokje nog moet invullen) aan een USB-verwachtend elaptop kan hangen.

En dus kan ik nu op mijn laptop typen met één van mijn (jawel, één van de: ik heb er zeker een stuk of zes liggen, en als ik er nog vind, zal ik er nog meer hebben, een mens kan er niet genoeg vna hebben) Model M keyboards.

Ik heb een toetsenbord aan mijn laptop hangen dat ouder is dan de studenten die dit jaar aan de universiteit beginnen, hoe mooi is dat niet?

Morgen gaat het mee naar mijn werk. Ik heb het veel te lang gemist, werken op een keybord waarvan de toetsen klinken als waren ze elk individueel de knop waarmee de Death Star In gang gezet werd.