Ergens begin september had ik een online bevraging over betalende blogposts ingevuld. Eén van de vragen was of ik bereid zou zijn om er te plaatsen, betalende blogposts (waarmee vermoed ik bedoeld werd blogposts waarvoor ik geld kreeg, niet blogposts die in hun eigen kost en inwoon zouden voorzien).

Het moet zijn dat ik “ja” geantwoord had (I’ll try anything once, me), want een maand later kreeg ik een mail van Tom Michiels, de Man Achter Het Ding, dat het met een maandje uitgesteld zou worden.

Ik was het eerlijk gezegd tegen dan al vergeten, maar hey, geen enkel probleem dus. En kijk: een maand later zat inderdaad een mail-met-instructies in de brievenbus.

Op een drafje.

Onderzoek

Het gaat om een onderzoek. Pro bono, voor de wetenschap of voor QueroMedia, het bedrijf waar Tom Michiels Marketing Manager voor is, ik heb er geen idee van.

(vrrrr vrrr zrrrz zrrzz)

(tiens, wat zou dat geluid zijn?)

(brrrzzzz zzzrrrrrrzzzzr)

(oh, het zijn al die would be citizen journalists die zich bij gebrek aan graf als een bromtol in hun bureaustoel omkeren, dat ik niet doorgevraagd heb en erachter gegaan ben, dat ik niet weet wat het is en dat ik mij zomaar laat gebruiken.)

(mmzzrrrr rrzzzr)

(gasten: zwijgt. doe ‘t zelf, als het u zo interesseert. en trouwens: het staat allemaal in een FAQ op het interweb, ge hadt maar moeten doorlezen tot op het einde van de blogpost.)

Mmm… waar waren we? Ah juist. Onderzoek.… oei. Helemaal verkeerd: ik zie net bij het herlezen van Tom’s mail dat het online moest vóór vrijdag 14 november. Tja, sorry. Ik ben niet tot bij een Quick geraakt vóór dan.

Bij deze alsnog, ‘t is te hopen dat ik er nog voor betaald word!

 
Vormvereisten

Eén: een blogpost schrijven die ergens Quick’n’Toast of Suprême Pepper vermeldde. Zo, bijvoorbeeld:

Suprême Pepper. Jaja.

Twee: de hyperlink naar de website van Quick ergens in de blogpost verwerken. Kijkt:

Quicktegij niet, g’een hebt gij niet.

Drie: Onderaan de blogpost een stukje HTML-code zetten. Zie onderaan om dat stukje te checken.

 
Wat schuift dat?

Niet veel, vrees ik. Ik krijg er 25 euro, als ik niet vergeet mijn rekeningnummer door te sturen.

En als ik een kasticket kan inscannen met daarop een rekening voor één van de te bespreken hamburgers, dan krijg ik nog een 7 euro bij (niet duidelijk of dat zven fysieke euro’s zijn, of een bon voor zo’n Menu bij de Quick — andermaal, te leeg geweest om het te vragen).

 
Sop / kool?

Oftewel: zou ik dit doen, als het Voor Techt was, as opposed to Voor De Wetenschap En Voor Iemand Die Het Vriendelijk Gevraagd heeft?

Um, nee. Niet voor dit bedrag. En niet voor hamburgers. Ik ben wel bereid om geld te aanvaarden om over dingen te schrijven, maar dan wel op een aantal voorwaarden:

• Dat het met open vizier gebeurt: ik weet duidelijk voor wie en voor wat ik het doe. Hier is het behoorlijk helder wat en waarom: tien op tien.
• Dat ik me niet op voorhand moet engageren om alle “opdrachten” te aanvaarden. Bij de mannen van Adhese bijvoorbeeld krijg je telkens de kans om ene campagne te weigeren — en ik heb dat al gedaan ook, als het me te ver gaat. Flash-toepassingen die de hele pagina overnemen, zoals met de kauwgomreclame onlangs bijvoorbeeld.
• Dat het de moeite waard is. Als het om dingen gaat die me niet interesseren, zullen ze al met veel geld moeten afkomen. Als het gaat om dingen die me wél interesseren, dan heb ik hoegenaamd geen geld nodig. De andere helft van het testpubliek voor deze actie kreeg een opdracht om iets over Endallah te schrijven, een vereniging die opgestart werd naar aanleiding van het overlijden van Mats — zes maand oud, kanker — en die zich bezighoudt met duurzame ontwikkelingsprojecten in Tanzania. Daar zou ik geld voor geven, om erover te schrijven.

Um. Maar het ging dus over de suprême pepper.

Ik herinner me dat ding van jaren geleden: het heeft een tijd op het Quick-menu gestaan en ik at dat eigenlijk wel graag, en toen was het plots verdwenen.

Toen we daarnet van Plopsaland terugkwamen, zijn we langs de Quick in Sint-Denijs gepasseerd, en hebben we van de nood een deugd gemaakt: allemaal de drive-in binnen, de gebruikelijke verwarring terwijl iedereen beslist wat hij/zij moet hebben, het over en weer geroep over de microfoon, het zwijgt! en dan het nee mevrouw, ‘t was tegen de kinderen, en dan het wat was dat laatste?

We zijn buitengereden met een suprême pepper en een giant en een milkshake aardbeien voor Sandra en mezelf, nog een slaatje voor Sandra extra (veel ongezond eten + een slaatje maakt het geheel gezonder, is de theorie, denk ik), van die magic boxen met chicken dips voor de jongste twee, en van die nieuwe tienermagicboxen voor de oudste twee, ook met chicken dips.

En een extra suprême pepper om te ontleden:

Eigenlijk echt wel heel lekker, die suprême pepper. De ingrediënten, van onder naar boven, voor zover ik ze kon reconstrueren aan de hand van een suprême pepper die al een kwartier had liggen zooien:

Een broodje, daarop een vierkant schelletje kaas, daarop vlees, daarop weer een schelletje kaas, daarop sla, daarop drie rondjes tomaat, daarop een kwak pikante pepersaus, en daabovenop een broodje.

Het succes van de suprême pepper, trouwens, denk ik, is iets dat ze in de reclamefoto’s niet tonen. Op alle reclamefoto’s hangen die tomaten over de rand van de hamburger naar buiten, maar in het echt zitten ze knus in het midden.

Men begint dus te eten aan een “gewone” hamburger: brood en lauw vlees en wat gesmolten kaas en plusminus nog niet verlepte sla. En dan komt men aan het midden, waar het vlees nog op zijn warmst is, én waar ook nog eens lauwe maar relatief pikante saus zit. En tussen tussen die warme hamburger en de lauwe saus zitten koele en verfrissende tomaten.

De tomaten en de saus houden elkaar nét in evenwicht, zowel qua smaak als qua pikantigheid. Het wordt bijna een soort sauce choron-achtig iets, maar dan met meer peper.

Good stuff, me dunkt.

Vers gegeten, dus net klaargemaakt en zo opgegeten, vind ik de hamburgers van bij de Quick — toch zeker de onvolprezen Giant maar ook de suprême pepper — zonder enige vorm van ironie trouwens écht culinair dik in orde.

Pas op, hier volgt een mededeling die ik er moest inzetten om de regels te volgen:

this blog post is an experiment by uMarket.it