Bij de schoolboeken die de twee jongste vandaag kregen, zaten ook de boeken van de programmeerles — ze doen alletwee iets met STEM, namelijk.

Anna wist waar zich aan te verwachten: Arduino, Edublocks-en-achter-de-schermen-Python, dingen solderen, sensoren, tralala.

Jan sloeg zijn boek open, en hij had al direkt klachten: zowat de eerste zin in het boek is iets in de zin van “we gaan vanaf nu heel die blokkendooszooi gewoon links laten liggen, vanaf dit jaar is het in C te doen”.

Mwaha, C gewoon. Zo wijs.

Ik ben zo content dat ze meer gaan kunnen doen dan gewoon klikken op knoppen in bestaande software.

En het moet niet eens allemaal moeilijk te zijn: gewoon dingen die veel tijd zouden kosten automatiseren, hoeveel geld is dat niet waard? Gelijk daarnet: ik had gelezen dat een verhaal dat alleen online verschenen is in een opeenvolging van 303 blogposts écht wel goed is. Naar de site gaan, hoofdstuk 1 knippen en plakken in Word of zoiets, en telkens op “volgende” klikken en verder gaan met de 302 andere pagina’s: uren en uren werk.

Maar al die 303 pagina’s hebben een gelijkaardige structuur en ik kan de URL’s vinden, dus ik kan de pagina’s één voor één inladen en er de titel en de inhoud uitknippen, bewaren in één grote file, die omzetten naar een ebookformaat met een inhoudstabel en alles, in minder dan tien lijnen code.

Géén werk. En zo content dat ik niet meer alleen zal zijn in huis.