Dus vanmorgen ging Anna ergens naartoe, maar toen ze er bijna was, belde Louis die met haar mee was gegaan naar Sandra dat het niet zou lukken wegens dat Anna bijna niet meer kon ademen.

Paniekmodus engage bij de halve trouwboek: ze dacht direkt aan Lyme, wegens Anna op kamp geweest en teken in de buurt.

Telefoon naar mij, of ik niet naar de dokter wou meegaan met Anna. Ik dus naar de dokter. Anna kon moeilijk ademen, had een pijnlijke bobbel in haar nek, had vage griepachtige klachten, at niet veel — ik dacht niet aan Lyme maar wel aan hondsdolheid en kanker, geen halve maatregelen in mijn hoofd dames en heres.

Volgens de dokter was het waarschijnlijk een verder onbepaalde huis- tuin- en keukeninfectie, maar voor de zekerheid toch een hele batterij bloedtesten besteld, om morgen ochtend nuchter uit te voeren.

Tegen de namiddag kwam er een symptoom bij: een lichte vorm van Bell’s palsy. Als Anna lacht, gaat één mondhoek naar boven maar de andere niet. En als ze haar ogen sluit, gaat er één toe maar blijft het ander half open staan.

Niets om ons a priori zorgen om te maken, die dingen gaan normaal gezien wel vanzelf over, maar hey, we houden het hier wel spannend, qua medische perikelen!