Oh, ’t was nog eens een heel oude aflevering van Rab C Nesbitt, en ik was weer helemaal terug in de vorige eeuw. De aflevering, meer specifiek, waar Rab uit de gevangenis komt nadat hij er wegens allerlei in verzeild geraakt was, nadat Jamesie met zijn vrouw gevogeld had.

En ’t was allemaal komer en kwel, en triestig en schrijnend en toch grappig en emotie tegelijk:

Death… it touches the elbow like a long-lost friend.

Parels, parels van tekst. La condition humaine, meneer.

Ella is from Mars… I am from penis… our marriage is death on a plate… what looks like tolerance is actually oozing indifference.

Ah, en dan komen Rab, Mary, Jamesie en Ella weer overeen, min of meer, afijn, zo veel als ze altijd al overeen kwamen.

There’s nothing like cheap working class sentimentality to disguise the fact that our lives are bleak and meaningless.

En ’t loopt allemaal goed af, nu ja, min of meer, zoals al atijd.