Manisch gelukkige Russische muzikanten, gevaarlijke rolschaatsers, Waterloo op balalaika en trekzak, en een podium vol mensen waar het niet direkt duidelijk van is wat ze er doen: het is, hoezee, deel twee!

Czech it out! Electric boogaloo dansende getrachiotomeerde beren! Voor geen enkele aantoonbare reden!

En nog eens dezelfde hysterische presentatoren! Diezelfde orgasmatische mevrouw (give ‘er a sammich, quick!) met een veel te grote mond, en diezelfde meneer, en hetzelfde ROEPEN!!!! in de micro!!!!!!!

Oh kijk, nummer één –Croatië– is een liefdeslied door iemand die in Split woont, in de stijl van Julio Iglesias, en het heet Mooie Tenen. Of zoiets: dat kán niet verkeerd lopen. Onstuitbaar proestgelach is zijn deel ten huize Vuijlsteke. Hij moet dan ook maar niet het podium opkomen als een geconstipeerde mime-artiest. “Een schoon ventje,” zegt de mevrouw naast mij in de zetel. There’s no accounting for taste. Ik overweeg nu al het geluid af te zetten en alleen naar de madams te kijken. Zeg, en waarom doen ze geen kledingwissels meer?

Nummer twee. Ierland. Tiens, ’t is iemand die doet alsof ze Pink is, en nog iemand die doet alsof ze mevrouw Jett is. “’t Is leuk,” zegt mijn halve trouwboek. Ik overweeg een eigen televisiekamer. Zó slecht maat. Ik vind, ze moeten minstens elegant dansen, en niet zo stomp stomp staan hossen. Dertien in een dozijn, voor de rest, dat het rap over is, in ’s hemelsnaam. Oh, eervolle vermelding voor de meneer of mevrouw die de camera’s regisseert: ook vanavond trekt het op geen oude slets.

Letland, numero tre. Hola! Pins op de revers! De jaren stillekes zijn terug! Wind u niet zo op meneer, ge gaat nog iets aan uw hart opdoen… oh kijk, ik heb het nog maar geschreven of ze vallen allemaal stil. Ik vermoed dat het een dramatische wending genomen heeft in de tekst. Handig toch, dat Lets een internationale taal is. Ik raad dat het gaat over iemand die op reis is in allerlei landen, en maar niet gewoon wordt aan de verschillende manieren om een toilet door te spoelen in al die verschillende landen. En kijk: inderdaad. Er zijn twee mevrouwen die een geïmproviseerd pissijn maken met hun rok. Tevergeefs, want de meneer heeft nog altijd problemen. (Ik heb geen idee waar ze het over hadden. Slecht, dat wel.)

Nummer vier! YES! Serbië heeft drie Lambiks, een Wiske, een fetish-homo-accordeonist en een gekke professor gestuurd! Ze hebben mijn stem, ze mogen nu al stoppen met zingen.

Ik meende dat, trouwens, ze mogen nu stoppen met zingen.

Polen op nummer vijf. De commentaarders van de VRT binden het archi-slecht, blijkbaar. Dat belooft.
Pfff. C’est tellement anodin qu’il n’y a même pas moyen de ridiculiser. Soms kan het zo slecht zijn dat het grappig wordt, maar dit is gewoon pf.

De Noor op zes, daar zijn ze dan wel weer voor, de VRT. Hij weet hoe hij een camera moet bespelen: ik vermoed zoals die meneer die op de televisie vroeger zo kon fluiten op aardappelen en schildpadden?
’t Is gelijk iemand in een kinderprogramma. Die vals zingt. En twee getrainde rupsen heeft gehuisvest boven zijn ogen. En slecht playbackt op viool. Ach ja. Er zitten momenten in dat het leutig is. Maar zijn gedoe-alsof steekt mij tegen. En gedimme, die blonde tweeling had een te lange rok aan.

Zeven. Cyprus. Christine Metaxa? Metaxa? Is dat geen drank? Zo gelijk Mariette Jenever zou zijn in België?
Het is een mevrouw die zat zal gedraaid zijn, denk ik: ze zit op zo’n lichtbak die ronddraait. En ze zingt Björkgewijs: irritant en half hijgend en half overslaande sltem en alles. Ik moet dat niet weten, ik. En er zit precies heel de tijd tegelijk, in de achtergrond, iemand anders een ander liedje te zingen? Dat is niet eerlijk hé, ze moeten wachten tot dat ene liedje gedaan is voor ze nog iemand laten beginnen.

Acht. Twee acteurs die een musicalmelodie zingen, uit Slovakije. Meisken, meisken, meisken. De wereld snapt het toch niet, het heeft geen zin om zo te staan kelen. Oh kijk, en daar komt een zorgvuldig niet-geschoren en zorgvuldig-niet-dichtgeknoopt-hemd op, met een raspige stem. Ze hebben denk ik zeker een uur gewerkt om hem er zo onverzorgd uit te laten zien. Geeuw. En zo serieus allemaal jong, moet dat nu echt?

Negen, we zijn halfweg. Die Ronan Keating van Boys’ Own heeft een liedje geschreven voor iemand die er precies uitziet als hemzelf. Och gottekes, ’t is zo één van die gasten die met tientallen van die tot voddekes verworden stoffenen dingen aan zijn pols rondloopt. Zielig. “Het heeft wel wat hebben,” zegt de ondertussen vreemde vrouw op de sofa naast mij. Als ik het vanavond niet nog eens zelf had gezien, ik zou nooit geloven dat wij samen vier kinderen hebben. Allez, zo van smaak verschillen, dat kan toch niet?

Tien. Slovenië. Klassieke muziek, en dat het decor daar in Moskou toch echt wel heel goed is.
Yay! Goed nummer! De stem is wat overbodig, maar blijkbaar moest dat van het reglement — Songfestival, weetwel. Eerste prijs beste effect van de windmachine, ook. Dit mag winnen van mij, hoera!

Elf. Hongarije. Ze beloven ons stripsteasen, de VRT-commentaarders. Mwoaaaaf. Right Said Fred was niét meteen waar ik naar zat uit te kijken. Zelfrelativatie was weer ver te zoeken, helaas. Oh kijk, hij deed een Sergio.

Twaalf, Azerbaidjan. Gouden blinkende leggings. En tiens, hebben ze daar in de rapte een staketsel gebouwd? En kijk nu, een gecombineerde rook-windmachine? Ik heb tijdens dit lied de tijd gehad om rustig naar het toilet te gaan en een croque monsieur klaar te maken. En ik had nóg tijd over voor een kort slaapje.

Dertien! Een Griekse halfgod, ’t schijnt. Weet ge wat? Ik denk dat die dat expres heeft gedaan, een polootje aandoen dat juist een beetje te kort is en dat hij dan alsmaar zijn buik toont als hij over het podium spasmodieert.
Hij is er wel héél erg van overtuigd dat hij heel mooi is, die meneer. Ik vind hem niet zo sympathiek.

Veertien, een Litouwse Herr Seele, ’t schijnt. Ik hoor vooral weer zo’n liedje waar niets, maar dan ook niets op te zeggen is. Ik vraag mij wel af of hij een zweer op zijn hoofd heeft of zo, dat hij een hoed op moet zetten. En volgens mij heeft iemand anders dat liedje ook al eens gezongen heeft. “And I know my niece keeps up the rock in my cheese” en “There’s no Veet in my rash,” da’s al wat ik ervan begrepen heb.

Moldova, vijftien. Le mystère des voix bulgares, en dan Jeanine Voners in Keromar. Sandra ziet dit zo op een trouwfeest spelen, en iedereen meedoen, ambiance gegarandeerd.
Ze vergeet daarbij dat op dat punt van de avond er al drie Marie-Louisen zijn gepasseerd, alle aanweizgen uitgeput zijn van een hele dag druk bezig zijn, en zo zat als een papegaaiduiker. Slé-hécht.

Zestien, Albanië. Een meisje van net zeventien, en een dansende lucha libre-discobol-Jacques Raymond-kruising. Ze zingt een liedje dat al lang bestaat, denk ik. En wat rolt daar in het zwart over het podium? Mimespelers? Het meisje zag er in alle geval content uit, en dat is toch het belangrijkste.

Svetlana Loboda, zeventien, Oekraïne. Oh, leuk nationalistisch detail, vlaggen Oekraïne aan haar drumstel. Tghoh. ’t Is zo overduidelijk gedaan om te shockeren. Ik weet niet wat ik ervan moet vinden.

Oh wacht, toch wel. Afgelekt worden door een koe in India, een normaal mens gaat daarvoor naar de dokter, die schrijft zich van de weerombots niet in voor het songfestival. Zelfs als zijn vrienden figuranten in 300 daar blijven om zagen.

Achttien. De jongste van vanavond, zegden ze, dacht ik. Wel: ik vind dat niet slecht. Simpel. Schoon. Doorgaan.

Oh goeie help. Drie Hollanders. Een Hollandse collega wist me te vertellen dat één van de drie, ene Gordon of zo, zo homo was als hij groot was, en dat hij niet meer zou meedoen aan de finale als de Russen ’t één of ’t ander. Ik dénk dat ze zich geen zorgen moeten maken. De kans dat dit ooit verder geraakt is, euh, nihil. Drie aftandse, wat pafferige oudere jongeren, een dikke mevrouw die op een platenspeler is gevallen en hem niet meer los kreeg, en dan nog eens twee dames met pruiken die te veel plezier hebben voor hun eigen goed: nee meneer, dat komt niet goed.

Die mens die met zijn auto ingereden was op die koninginnedagparade, zijn excuus trouwens? “Jamaar meneer den agent, het was nog maar oranje!”

Tadzim!

(I won’t quit my day job just yet, kweet.)

Bij het herbeluisteren hoor ik trouwens iets ondes martenot-achtig op de achtergrond van dat Oekraiense ding, alleen al daarvoor mag het door.

“Dat van Hongarije blijft wel plakken,” zegt de madam. Ja, kauwgom in uw haar ook. (Ze vond het, voor de duidelijkheid, niét goed. Er zijn aan alles grenzen.)

Gaan door: Azerbaidjzan, tja. Slaapverwekkend, maar niet per se slécht. Kroatië, pff. Oekraïne, hoera. Litouwen, pff. Albanië, allez ju. Moldavië, tja. Denemarken, oh boy. Estland, yay! Noorwegen, ach ja. En Griekenland, bah.