Er zitten overal mijten, daar waren we het over eens, Louis, Zelie en ik. Er zijn er die we gemakkelijk kunnen zien, zei ik. Rode fluweelmijten! zei Louis. En er zijn er die we helemaal niet kunnen zien met het blote oog, zei ik. Huisstofmijten! wist Zelie. Vieze beesten, wisten ze allebei: ik had ze er al foto’s van laten zien.

(En er is ook een heel grote, heel erg nuttige soort mijt, zei ik: een keukenmijt. Maar papa toch was mijn deel. En ook wel: ooggerol.)

Het ging over mijten naar aanleiding van het filmpje dat ik gemaakt had, waar ze er zagen bewegen, van die mijten.

Ik had een hele tijd geleden al kleine witte mijten zien zitten in de GFT-bak van mijn ouders, maar dat was blijkbaar een soort die vochtig en donker leefde. Wat ik vanmiddag op onze koer tegenkwam, leefde in de blakende zon, en was een eind kleiner.

Hoe klein? Dit is een foto van een mier naast een druppeltje honing:

Inzoomen op het kader, geeft dit:

…en daar zit één van die mijten. Ongeveer in het midden. Ik zeg wel degelijk “één van de”, want eens ik er begon op te letten, waren er echt wel veel.

Niet gezien?

Hier, in beweging:

…en naast de kop van de mier van hierboven, ter groottevergelijking:

Heh. heh.

En ooit als ik groot ben, dan koop ik mij een top of the line Canon met een MP-E 65mm. Serieus.