Ik vond mijn Ringwraith dus niet meer.

En toen vond ik hem wel: de doos stond helemaal achteraan in het achterhuis.

En toen bleek een halve dag later dat de doos leeg was. Léég gewoon. Aargh!

Die Ringwraith is dus een massief groot ding, dat kán gewoon niet verloren gaan. En toch: nergens te bekennen. Nieveranst.

Volgt anderhalve dag zorgen. Want ‘t is een limited edition en alles, en nu niet meer te krijgen, en ik was er nogal aan gehecht, en nu was het weg.

Blijkt, en ik zwéér dat het waar is: het ding zat in de aller-aller-aller-allerlaatste doos in het hele achterhuis, helemaal onderaan een tafel, in een gordijn gewikkeld.

Ik heb hem weer in zijn échte beschermende verpakking gestoken.

Veilig weg, tegen dat de bibliotheek er hier zal staan en hij een ereplaats krijgt.