Ze mogen mij op een hoopje bij elkaar vegen: nu al twee dagen, of drie, ik weet het al niet meer, opgekuist in het achterhuis.

Het begint te komen: boeken in dozen (en een paar honderd van die boeken toegevoegd in mijn boekendatabank, ze zaten er nog niet in), computerdraden in bundeltjes bij elkaar gestoken (en een paar dingen weggegooid: toetsenborden die geen IBM-toetsenborden zijn en waarvan toetsen ontbreken ga ik écht niet houden), dingen aan de kant gezet.

Eén ding teruggevonden dat ik al een tijd kwijt was (en dat aan tien kilo zwaar en een kleine halve meter hoog en lang niet echt gemakkelijk te misleggen is): mijn Ringwraith, hier op de foto in het midden.

Oef.

Morgen verder. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkijk — het is een nachtmerrie voor mijn rug — maar ik weet wel dat ik verdomd content zal zijn als het gedaan zal zijn en het achterhuis weer bruikbaar is. Voor de kinderen, bijvoorbeeld. Om hun huiswerk in te maken of zo.