Jaar: 2009

Ze waren al een tijd geleden thuisgekomen met “ik ben jouw oma!” en geen mens die wist waar het over ging, zijzelf nog het minst van al. Vanavond moest Zelie weten wat “reet” eigenlijk betekent. Oh boy, denk ik dan. Hier gaan we weer. One of those conversations. Ik probeer er mij van af te maken…

Serieus:

Mijn rug ziet er niet bont en blauw uit, als ik zo in de spiegel kijk. Ik dacht dat het allemaal wel meeviel, met dat hematoom waar de verpleegsters zo met grote angstige ogen naar keken in het hospitaal. Ik dacht dat ik een dikke pleister op mijn rug had. Dat bleek uiteindelijk nog mee…

Soms leert een mens nog het meest bij van de dingen die niet meteen helemaal helder zijn. Een stom, klein, en uiteindelijk —zo bleek— eenvoudig op te lossen voorbeeld: iets dat compleet voor de hand liggend is in WordPress, het klaarzetten van een artikel om op latere datum gepubliceerd te worden, is blijkbaar niet zo…

Zozo. Ingrid Holvoet, abnormaal begaafd, publiceerde een persoonlijkheidsprofiel van Wim Betz, de voorzitter van SKEPP. Ze kan aan een foto voelen wat de persoonlijkheid is van de persoon op de foto: het onderbewustzijn van een persoon wordt namelijk gekopieerd op de foto.  Vandaar dat iemand die paranormaal begaafd is zoals Ingrid Holvoet de persoonlijkheid kan…

Als de resultaten van de Europese verkiezingen voor Gordon Brown minder rampzalig vernederend zijn dan verwacht, zou dat al goed zijn, hoorde ik op de televisie. Tja. Zo van op afstand bekeken komt het allemaal shakespeariaans over: Brown die na jaren en jaren en jaren degelijk werk in de schaduw van Blair, alsnog aan de…

Vannamiddag is Dokter Huisarts langsgeweest, om de draadjes uit mijn rug te pulken. Het ging niet al te gemakkelijk: het zou wel eens kunnen dat er nog een stuk draad in zit, en wie weet! wie weet! gaat dan dan wel verzweren, en een fistel geven of zo, en heel mijn rug purulent en kapot…

Gisterenavond had Stephen Colbert om de een of andere reden de slappe lach bij het begin van zijn Report. Zo wijs.

Dat het er rap mag zijn, Wave. Sinds de presentatie vorige week, heb ik vooral situaties meegemaakt waarin ik dacht miljaar, hadden we allemaal maar Wave: Lang fimpje, maar volledig aangeraden.

De commentaren op het filmpje van Ingrid Holvoet op Youtube zouden grappig zijn, als ze niet zo in-triest waren. Een Youtube-kanaal met één filmpje erin en meer dan vierhonderd commentaren — de grootste hoop zoniet door Ingrid Holvoet zelf dan wel door een zeer klein aantal andere mensen geschreven. Met als blijkbaar enig doel Google…

Ik heb daarnet mijn televisie-avond afgesloten met een portie Newsnight. Paxman deed het nog eens–een vraag herhalen en blijven herhalen tot iedereen begreep dat William Hague zwaar, ahem, aan het ontwijken was: Een journalist die op zijn strepen staat, op het randje van het onbeschofte, maar wel relevant in de context. Het was een hard tegen hard…