Mijn rug ziet er niet bont en blauw uit, als ik zo in de spiegel kijk. Ik dacht dat het allemaal wel meeviel, met dat hematoom waar de verpleegsters zo met grote angstige ogen naar keken in het hospitaal.
Ik dacht dat ik een dikke pleister op mijn rug had.
Dat bleek uiteindelijk nog mee te vallen, die pleister. Hij is er sinds vanmiddag af, en het bleek niet echt zo’n monster te zijn als het aanvoelde.
Maar nu ik zonder pleister aan mijn rug kan voelen, voel ik dat hematoom dus wel: zoiets ter grootte van een vuist, ongeveer half zo hoog. Hard. En pijnlijk. En daarrond een zone, ongeveer zo groot als een grote ovalen braadpan, waar het niet zo dik maar toch wat dik staat, en squishy. Niet pijnlijk, gelukkig.
Brr.
Mijn papier met instructies van Dokter Neurochirurg herlezen (Sandra had er mij aan herinnerd): ik mag een maand tot anderhalve maand niets dragen of opheffen.
Brr.
Vrijdag afspraak in het hospitaal.
We shall see.
Brr indeed.
Ik duim.