Verslag uit de wachtzaal! Veel valt er eigenlijk niet te vertellen: het AZ Sint-Lucas is efficiënt in die zaken.

Aanmelden op straat 30 met SIS– en identiteitskaart, doorgesluisd naar straat 21, kort overleg aan de aanmeldbalie aldaar (wat ging het nu alweer zijn? NMR? MRI? of toch eerst gewoon Rx?), eruit gekomen dat het in eerste isntantie gewoon Rx zal zijn, plaatsje zoeken tussen de andere mensen, wachten.

Veel oude mensen in de wachtzaal, met namen als Omère en Valère. Vreemde telefoon voor de dames aan de balie: “Fytotherapie? Sorry mevrouw, dat doen wij niet, wij doen radiologie. En wélke dokter heeft dat voorgeschreven? Nee mevrouw, ik kan u wel een afspraak geven, maar als wij niet weten voor wat precies, dan staat u hir misschien voor niets.”

(uit wat ik kan reconstrueren, zal het wel een oudere mevrouw geweest zijn die het geschrift van haar dokter niet kon lezen; uiteindelijk zijn ze uitgekomen op “echografie”, dat er alvast een afspraak zou gemaakt worden, en dat de mevrouw nog eens zou navragen)

Verder een meneer met zijn vrouw en een pijnlijk stijf been (bij de meneer, niet de mevrouw), een kindje van een jaar of tien met een lippenstifmodel cola-lekstok, een onverwachte schouder die moest ge-echografeerd worden, en een jonge snaak met één schoen aan, één sandaal in de hand, één blote voet en een luide goeiendag voor iedereen in de zaal. Die met de verkeerde voet hinkt. Hmm.

Oh, ‘t is aan mij. 

*
*    *

Ha, terug van dokter radioloog. Ik mocht meegaan op de rode lijn, voorbij allerlei ziekenhuisbedden en rolstoelen vol hoopjes oude mens—stilletjes verschrompeld, dofjes bleek—en wachten in een tweede wachtplaats.

Het kan mijn verbeelding zijn, maar het leek alsof iemand daar een zak met donkerrode vloeibare medicijnen tegen de muur gesmeten had. Misschien was het gewoon een verfvlek, natuurlijk: ze zijn daar aan het renoveren.

Een paar jaar geleden heb ik daar ook nogal wat gestaan. Soms leek het uren, soms was het uren: allemaal samen wachten in ons bed op de gang, een gekke opstopping van te grote bedden vol ingeduffelde kapotte mensen die voor de dooie dood (ha) niet met elkaar spraken, en hun afspraak met de vereeuwigingsmachine afwachtten.

Afijn. Niets van dat vandaag: Binnen om 9u (voor de zekerheid), aan de balie om 9u30, en ongeveer stipt om 10u mocht ik mij laten fotograferen, rechtstaand, rug naar voor, driekwart links, driekwart rechts, rug naar achter.

Een korte episode waarbij mijn rechterringvinger verpletterd werd in de raderwerken van de radiologietafel niet te na, was het een relatief pijnloze operatie, met enkel het kraken van mijn rug, het zoemen van de machine en de instructies van de radioloog als leestekens.

Een keer of tien “even niet ademen en niet bewegen… u mag weer ademen” later mocht ik mij weer omkleden.

(beetje pijnlijk intermezzo toen de mevrouw van de meneer met zijn pijnlijk stijf been binnenkwam in mijn omkleedkot, en bevroor — tot ik haar met mijn lange sjaal al rond de nek maar mijn broek nog in de hand met een welgemikte “ge moogt gerust binnenkomen hoor, er is plaats genoeg” toch buiten kreeg)

En toen was het voorbij, en zo zit ik in de eerste wachtzaal te wachten tot ik mijn foto’s meekrijg. Op CD.

*
*    *

Een dik half uur gewacht. Ondertussen thuis, en de foto’s van de CD gehaald. De meegeleverde lezer werkte niet wegens de één of andere XML-fout, gelukkig zijn er veel gratis DICOM-lezers op het internet.

Ik zie veel verbogen metaal, maar ik heb geen idee of het meer verbogen is dan het al was. Ik heb er ook geen idee van hoe je moet inschatten of een schroef los zit of niet, of fragmenten niet-aan elkaar gegroeide ruggenwervel gebarsten zijn of niet. Het kraakt nog altijd, en ik ben er nog altijd niet gerust in.

Ik moest dringend een nieuwe afspraak maken met de dokter. Bij deze dan maar.

Oh! Wat ik wél kan zien op de röntgenfoto, da’s dat er nog nietjes in mijn rug zitten! Kijk, daar rechts onderaan:

Nietjesman.