Vorige keer, in 2004, heeft het zeker zes maand geduurd voor ik durfde naar mijn rug kijken, of zelfs maar eraan voelen.
Ik stond niet te springen om dat nu wel te doen, maar schets mijn verbazing: er was gewoon niet naast te kijken!
Het lijkt wel alsof ik zwanger ben langs mijn rug, zo een grote bobbel dat er staat.
Ik was al aan het denken over superlatieven om het hematoom op mijn rug te omschrijven — zo groot als een duivenei, vuistgroot, dat soort afmetingen — maar nu blijkt dat ik het eigelijk nog het best kan omschrijven als “beeld u in dat een medium formaat huiskat in slaap gevallen zou zijn onder het vel op uw rug”.
Ugh, vies.
Reacties
12 reacties op “Een kwestie van durven”
Wat gaat de medische equipe nu doen om die kat vanonder uw rugvel te krijgen?
Shit maat, een huiskat laten zitten bij een operatie.
wat is een hematoon?
en inderdaad hoe gaan ze dat doen verdwijnen?
het zal dus buikslapen worden
enfin ik zie dat verschillende mensen je volgen
dus je bent niet alleen in deze kattenzaak
veel liefs inge
oei, euh en ik wou net op bezoek komen, maar nu durf ik niet meer…
@Veerle: niets doen, dat moet vanzelf resorberen…
@Inge: ’t is een bloedstorting, en helaas: ik moet op mijn rug slapen. (Ik kan tenandere als vier jaar niet meer op mijn buik slapen wegens kapotte rug 🙂
@Bart: nee, in ’s hemelsnaam niet! Niet komen! Niemand komen!
zéér voorzichtig aaien
@ michel: uw madam stuurt constant mailkes met de vraag om toch maar op ziekenbezoek te willen gaan 😀
Zeer, zeer categoriek: nee!
waar blijven de foto’s?
Doet mij niet zo zeer aan een kat denken, als wel als die ene scene uit Alien…
Beterschap.
Goh ja, als ge da beest genoeg ambeteert, zal ze wel ergens anders gaan slapen zeker?
Hebben ze al een tijds… euhm… gewricht opgegeven waarin dat dat zou moeten verdwenen zijn?
ik moet binnen twee weken naar de dokter om te zien hoe het ermee scheedt