Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik de allereerste ben om een welgemikte spreekwoordelijke rochel in de richting van arty farty kunst voor de kunst te spugen. Ik moet er niet van weten, van dat soort kunstenaars-tussen-aanhalingstekens dat men van mijlen ver ziet aankomen, allemaal onzen onder mekaar die de juiste andere onzen kennen, brr.

Met een half oog bekeken heeft Oud België er wat van: cameratruken-van-de-foor die zo uit CSI weggelopen konden zijn, bijvoorbeeld. Sentimentaliteit, een kindsterretje of twee, flashbacks en veux-tu en voilà, en zelfs een pretentieuze verteller aan het begin en het einde.

Van mij hoefde de verteller op het einde van de tweede aflevering er niet te zijn, maar voor de rest: ik heb van nummer twee evenveel genoten als van nummer één.

De rapportscène en haar nasleep – kind komt thuis met slecht rapport, vader is er niet en dus moet moeder de boel afhandelen, en de discussie tussen vader en moeder achteraf: het deed bijna pijn om naar te kijken, en not a dry seat in the house.

Acteerwerk: subliem, andermaal. Stany Crets en Els Dottermans aan tafel, en hoe hij zonder woorden een wereld zegt, bijvoorbeeld.

Regie en camera: I like. Het ligt er soms schaamteloos dik op – het meest grove deze week vond ik Germaine die in haar loge naar het zonlicht kijkt op precies dezelfde manier waarop ze in haar soufleerbak naar een goed nummer kijkt, maar ik heb er geen probleem mee.

Ik lees dat het traag zou zijn: ik vond dat het te snel voorbij was. Ik hoor dat er geen verhaal in zou zitten: ik vind het tegengestelde, en ik ben content dat het niet hap snak over is, één crisisje per aflevering opgevoerd en ééntje opgelost.

Ik hoor dat de camera nodeloos kunstzinnig zou doen: ik vind het tegenovergestelde. Als klank en beeld niet samen lopen, als er een flashback of een flashforward is, als het verhaal niet-lineair verteld wordt, dan heb ik nooit de indruk dat het zonder reden gebeurt. En ook hier: ik zit nog te wachten op minstens één iets dat ik vorige week in een flashforward zag, maar dat nog niet gebeurd is.

Nee: ze hebben mij vast, de mannen. Ik kijk tot het einde, met onverdeelde aandacht: zonder computer, zonder Facebook, zonder tussendoor nog iets anders.