Reacties

3 reacties op “Reconnoitring”

1. 

   Gerrit

   vrijdag 2 april 2010

   It definitely beats a post by Pietel.
2. 

   Michel Vuijlsteke

   vrijdag 2 april 2010

   Ah euh wacht.

   Het origineel:

   Mijn verzen staan nog wat te gapen.
   Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
   genoeg gewoond.
   Genoeg. Ik stuur ze ‘t huis uit, ik wil niet wachten
   tot hun tenen koud zijn.
   Ongehinderd door hun onhelder misbaar
   wil ik het gegons van de zon horen
   of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.

   Mijn verzen neuken niet klassiek,
   zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
   In de winter springen hun lippen,
   in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
   zij verzieken mijn zomer
   en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.

   Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
   hou ik ze de hand boven het hoofd
   en dan krijgen zij een schop in hun gat.
   Ga elders drammen, rijmen van een cent,
   elders beven voor twaalf lezers
   en een snurkende recensent.

   Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
   jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
   waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
   het ene lijk gestapeld op het andere.
   Ga nu en wankel naar haar
   die ik niet ken.

   Nederlands > Engels > Arabisch > Frans > Witrussisch > Japans > Nederlands:

   Ik geeuw een beetje poëzie.
   Ik heb het nooit gemakkelijk. Ze wonen hier lang genoeg.
   Genoeg. Ik zou ze weg van huis sturen, ik moet niet wachten op de koude vinger.
   Vrij van de drukke drukte is het begrijpelijk, ik zon, of ik zing mijn hart, ik zal de spons en het risico kruisigen.

   In het algemeen niet mijn fucking lijn, ze zijn erg gul gedurfde groeps-chat output.
   Ze keren terug naar de winter in de mond van de lente die in de eerste periode van de macht ligt, de vernietiging van hun zomer en herfst tussen mijn vrouw.

   Genoeg. Lijn 12 is boven zijn hoofd, mijn hand open, hard geraakt van achteren.
   Andere pogingen om de taart te verplaatsen, en de rijm is bezig met zwaaien naar de andere 12 lezers en critici.

   Een indringende, indien zijn lichte voeten hard graven, ze lachen op de grond: zie de gasten, en geen stap zal afhangen van elkaars lichamen.
   Nu ze weten dat ze verward zijn.

   Nog een paar reizen over en weer, via Spaans, Pools, Perzisch, Noors, Russisch en dergelijke meer:

   Yawn a bit of poetry.
   I have never had it easy. They have lived here long enough.
   Alone. I would stay away from home, do not wait for cold fingers.
   Without the pressure and busy fuss, it is clear and the sun reads my heart, my crucified lips are at risk.

   In general my shit does not correspond to their very generous, brave group chat production.
   Back to winter at the mouth of spring in the first period of power and destruction of their summer and fall of my wife.

   Alone. Line 12 is over. He opened his arms, with the intensity of fighting back.
   Another attempt to transfer the dough and poetry: busy shaking 12 other readers and critics.

   Piercing, if your feet go down hard: evaluate light laughter into the soil, and that does not depend on their bodies.
   We know that they are wrong.

   En dan nog een paar keer over en weer van en naar ik weet niet welke talen, en dan terug naar Nederlands en wat foefelen met werkwoordtijden, en dat geeft het bovenstaande.

   Google translate is uw en mijn vriend.
3. 

   Gerrit

   vrijdag 2 april 2010

   Ha, subliem, Michel. Maar het bevestigt alleen nog maar mijn eerste reactie. 😉

   PS: David Bowie schreef zijn teksten voor “Outside” met een soort woord-randomizer. Da’s nog iets minder omslachtig.