Daarnet stond de Mieleman voor de deur. Voor noodoperaties op onze droogkast.  Droogkasten zijn tegenwoordig computers: zijn eerste actie was er een laptop op aan te sluiten en een soort voodoodialoog te beginnen.

Gelukkig –maar helemaal buiten Mieleman’s verwachting, blijkbaar—waren we op een ik en een gij op bekender territorium: droogkast ontmandeld, opengevezen, gedissecteerd.

Het heeft een hele tijd geduurd, en telefoons over en weer naar het Mielemoederschip, maar uiteindelijk was het verdict: iets met de koeling en dat ge het toestel zéker niet meer moogt aanzetten we bellen u terug van zodra we meer weten.

Mieleman had dit nog nooit meegemaakt, zei hij. En hij legde nog eens de nadruk op dat “zéker niet meer aanzetten”. Misschien beeld ik het mij in, maar hij leek wel extra-voorzichtig toen hij de droogkast weer in elkaar stak.

Ze gaan dus terugbellen. Wat mij al een eind geruster zou stemmen, is als hij ook effectief ons telefoonnummer had gevraagd. Nee, ik had daar zelf niet aan gedacht, ‘t is Sandra die het mij vroeg, of ik het hem gegeven had. Niet, dus. Zucht.

Ondertussen dan ook maar werk gemaakt van de televisie: het was er de afgelopen twee weken niet van gekomen. Vergeten, geen goesting, te druk, hoe gaat dat?

Ik gebeld naar Telenet (hele soep om dat supporttelefoonnummer te vinden ook, telkens), en het probleem uitgelegd: toestel is uit de kom getrokken, alles werkt nog behalve dat er geen signaal meer is van de kabel.

Het enige wat ik moest weten, was waar er ergens een Telenet-geaccrediteerde (of zo) electricien was in de buurt – maar na vijf minuten gesprek bleek dat de kabel die in het bakje van Telenet gaat, gewoon een gewone coax-kabel is. En dat dus het ingewikkelde stuk dat er op het einde op zit, gewoon versiering is.

Het stuk ontmanteld en er een gewoon einde aan gezet, en hopla: we hebben weer televisie. Yay voor mij!