‘t Is wel wat schaamtelijk: met allemaal nieuwe collega’s in de stad lopen op weg naar de bakker, en dan plets met mijn gezicht op de vloer vallen.

Ik heb, sinds dat ik mijn rug gebroken heb, van tijd tot tijd eens een probleem met reflexen in mijn benen. Niet vaak, misschien om de paar maand eens, en meestal zonder veel problemen – hete drank morsen en het te laat merken, of op een trap aan het lopen zijn en een optrede missen en dreigen omver te vallen.

Gisteren was het, denk ik, wat spectaculairder: een tegel op straat die een beetje verkeerd ligt, normaal gezien doet een mens dan een halve struikel en hopla probleem opgelost – niet zo deze keer. Ik besefte pas dat er iets mis was terwijl ik al voluit op mijn bek aan het gaan was, zo ongeveer halverwege tussen vertikaal en recht voorover met mijn gezicht horizontaal op het plankier.

Een geluk dat ik, voreger toen mijn rug nog werkte, zo’n truuk had van recht voorover of recht opzij op de grond te vallen, en dat ik dat met een licht uitgestoken elleboog en knie en schouder kan opvangen zonder veel gevolgen, maar ‘t was wel even zo’n moment van “hey, ‘t is niet alleen dat mijn rug altijd pijn doet, ‘t is ook dat de machine écht wel kapot is”.

‘t Is zo in de kleine dingen dat ik het merk, dat het achteruit gaat zoals de dokter had gezegd dat het zou gaan. Ach ja, niets aan te doen.

Ha! Binnenkort een looprek!