De keren dat ik “het is nu dat verdriet” heb moeten denken in combinatie met het concept “verbouwingen”: niet meer te tellen.

Deze middag hoorde Sandra een raar geluid in de keuken, dat kwam van achter een paneel waar er allemaal waterleidingen in zitten. Dat paneel kan in theorie opengemaakt worden, maar in de praktijk hebben we dat nog nooit gedaan. Het is ook vastgemaakt met siliconen aan de onderkant, en geschilderd, dus losmaken zou in alle geval werk veroorzaakt hebben.

Maar het geluid bleef komen, en ik dacht, ik ga een mes halen en ik kijk of ik ergens iets tussen de voegen kan krijgen. Terwijl ik aan het zoeken ben: plets.

Plets.

Plets.

Druppels water op de vloer naast ons.

Druppels water aan het plafond boven ons.

Even dachten we dat het misschien aan het binnen regenen was, maar daar was het te ver in de keuken voor, gelijk.

Jan was boven een douche aan het nemen. De badkamer lekt. Zucht.

Gelukkig beginnen we ergens in de loop van hopelijk binnenkort te verbouwen, en zullen we dan op den duur later eens ook een nieuwe badkamer hebben. Ge kunt u niet inbeelden hoe hard ik uitkijk naar een degelijke nieuwe douche. En ook een badkamer die niet lekt, natuurlijk.