I loves me a good mystery.

In de jaren 1930 vindt een Amerikaans meisje een menselijk skelet in een grot in Mexico. Naast het skelet ziet ze de arm van een tweede skelet, die de arm van het eerste vasthoudt. Ze graaft de twee skeletten met haar handen uit; uiteindelijk geraakt ze thuis met twee schedels.

Eén normaal, één… niet normaal.

Als de Amerikaanse overlijdt in de jaren 1990, komt de vreemde schedel in handen van mensen die meteen doorhebben dat er iets écht vreemds mee aan de hand is.

Ze sturen de schedel naar antropoloog Lloyd Pye, die er een batterij tests op laat uitvoeren, en de resultaten zijn tegelijkertijd onverwacht en onrustwekkend. Ja, het ziet ziet er vreemd uit — vreemde schedelvorm, geen sinussen, dunne nek, dunnere schedelbeenderen dan normaal — maar nog veel griezeliger dan dat: de samenstelling van de schedel is anders dan gewone schedels: meer als tandglazuur dan als been.

En binnenin de beenderen zitten draden. Vezels, die er in geen mens of dier op aarde zitten.  

Het wordt beter: C14-testen wijzen uit dat de schedel 900 jaar oud is… en er zitten nog DNA-resten op. Het DNA wordt naar verschillende labo’s gestuurd, en de resultaten zijn eensluidend: het DNA is deels menselijk.

En deels DNA dat in geen enkele database op aarde terug te vinden is.

Alien.

Bekijk:

Ah, hoe fijn was de wereld toen er nog geen internet was en we dergelijke dingen maar moesten slikken en het woord van de mens zelf moesten aanvaarden. Zo’n Von Däniken, dat had toch wel iets, toen ik klein was.

Ondertussen weten we wel beter, natuurlijk.