With a motorbike made of jealousy (iii)

Geld.

Geld, geld, geld.

Consultants kosten handenvol geld.

Vandaag nog, zoals minstens een paar keer per week elke week dat ik er werk tussen vorige zomer en nu, zei een collega bij de klant iets in de zin van “nog een geluk dat het niet werkt, dat brengt u veel geld op”.

Het is een ongelooflijk fijne mens, en hij zegt het meer om te plagen dan om wat anders, maar: hij heeft ergens wel gelijk.

Nu, om heel, heel erg duidelijk te zijn: zo ongeveer het belangrijkste werk dat wij doen, bij Namahn, is mensen geld besparen. Soms heel erg letterlijk in de zin van “geef dáár geen geld aan uit, ge hebt het niet nodig”, meestal omdat we helpen nadenken op voorhand of omdat we helpen fouten maken op voorhand.

Een klein kind weet het: hoe vroeger de fout gemaakt wordt, hoe minder het kost om er een mouw aan te passen. Een toepassing die met alcoholstift op papier getekend wordt en getest wordt door stukjes papier en post-its te verschuiven is gemakkelijker ingrijpend te wijzigen dan zwartwit wireframes, en die zijn gemakkelijker te veranderen dan een gedetailleerd prototype, en dat is dan gemakkelijker te veranderen dan een toepassing die grafisch ontworpen en geprogrammeerd is.

Maar toch: het kost geld om te doen wat we doen.

Soms loop ik er letterlijk ongemakkelijk van, van de bedragen waar het over gaat. Bedragen die ik zo obsceen groot vind dat ik het zelfs niet kan bevatten. Waarbij op een paar werkdagen mijn hele maandloon gefactureerd wordt, pakweg.

En ik wéét dat het zelfs met zo’n bedragen nóg (vaak heel erg veel) kosten bespaart voor de klant, en dat die anders nooit iemand met de juiste expertise kan vinden die op dat eigenste moment gedurende die periode kan werken, en dat we er écht geen extra werk uitpersen als het niet nodig is.

En het is geen liefdadigheidswerk natuurlijk: een bedrijf moet geld verdienen, schaarste bepaalt de marktwaarde, yada yada. En toch.

Ik heb het er soms écht moeilijk mee, ik ga dat niet wegsteken. Vooral bij overheden of kleinere bedrijven, en vooral als ik het gevoel heb dat de klanten de dingen die wij doen, eigenlijk zelf zouden moeten doen in plaats van het uit handen te geven. Of in situaties waar we — zoals bijna altijd — er zeer hard op aandringen dat we zoveel mogelijk kennis en kunde willen overdragen, en dat het om allerlei vaak niet eens financiële redenen niet lukt.

Ik zou eigenlijk gewoon genoeg geld willen hebben, dat ik gratis kan werken. Of toch tenminste, dat ik kan werken zonder me elk uur te moeten bedenken dat ik ga moeten met opgeheven hoofd kunnen factureren.

6 reacties op “With a motorbike made of jealousy (iii)”

  1. Het gekke is dat veel bedrijven je niet au serieux zouden nemen als consultant wanneer je je prijzen substantieel zou verlagen. ‘Als het duur is, is het beter’ is vaak het (onterechte) liedje.

  2. Wat ik vooral straf vind is dat gij weet hoeveel ge kost aan de klant. Ik werk ook als consultant, en ik weet dat hetgeen ik kost een pak meer is dan ik zelf maandelijks verdien (duh), maar hoevéél meer, ik heb geen idee.

  3. Oh, bij Namahn weet iedereen tot op de eurocent wie hoeveel al dan niet factureerbare uren heeft gedaan voor welk project, hoeveel er gefactureerd wordt aan welke klant, en wie hoeveel verdient.

    Vermijdt veel mogelijke problemen, maar wellicht moeilijk om retroactief in te voeren. 🙂

  4. Tsja…

    Speel het spel dat je moet spelen maar wees beter dan de rest en laat de boel ook beter achter dan je ze aantreft. Veel meer kun je niet doen denk ik (en laat anderen ook hun verantwoordelijkheid).

  5. @Michel: Holy crap, da’s eng. Allé, lk ben pro openheid en zo, maar ik vermoed dat de mensen die het minst verdienen daar wel een beetje gefrustreerd door kunnen geraken. Lees dit even diagonaal: http://www.bbc.co.uk/news/10182993

    Nu, ik weet dat daar staat dat het dubbel zo deprimerend is om uw loon te vergelijken met familie en vrienden dan het te vergelijken met uw collega’s, maar toch. Ik vermoed dat er een goeie reden is dat alle Belgen over het algemeen 2 grote geheimen gemeen hebben: hun maandloon en op welke partij ze stemmen.

  6. @Laurens: De meeste bedrijven die niet gestoeld zijn op corporate terreur (en toegegeven, dat zijn er weinig) hanteren het principe van open salarissen. Alleen salarissen opengooien werkt natuurlijk niet, maar het is een onderdeel van een andere manier van werken en belonen.

    Lees bijvoorbeeld maar The Seven-Day Weekend van Ricardo Semler voor een overzicht van hoe dit kan werken.

Reacties zijn gesloten.