Ik kreeg begin deze maand van Sofie van bij Talking Heads het aanbod om een Philips geluidssysteem te testen. Ik kon zelfs kiezen: een thuisbioscoopsysteem of een MP4-speler of een iPod-dock of een wat kleiner iPod-dock of een surround-ding voor TV of een hifi-microsysteem.

Ik koos voor dat laatste: een Philips Streamium hifi-microsysteem met SoundSphere-luidsprekers (MCi900).

Een mooi ding, stevig, degelijk, stapels features, uitstekende klank. In het kort: ik ben er niet tevreden van. Maar het is wellicht mijn eigen schuld.

*
*        *

Wij hadden thuis tot voor kort geen toestel om naar muziek mee te luisteren behalve de computer en een radiowekker. Schande, ja, ik weet het. Sandra had al van haar plechtige communie of zo een midisysteem van een onbestemd merk, zo’n plastieken cubus met onderaan twee cassettespelers, in het midden een eenvoudige equalizer, daarboven een radio, en helemaal bovenaan een platendraaier. In de loop van de tijd was daar nog een dubbel-cd-speler van Pioneer bijgekomen, maar sinds een paar jaar staat dat allemaal ergens in het achterhuis in dozen.

Al onze CD’s staan op de computer of zitten in dozen, het is zo’n geklooi met draden altijd, we luisteren naar muziek in het hele huis, we hadden plannen om het hele huis te be-muziek-systemen maar het was er nog niet van gekomen, enfin, allerlei.

Philips is een merk met een slogan naar mijn hart: sense and simplicity. Ik vind het fantastisch leutig om te proberen achterhalen hoe iets in elkaar zit, maar als het op dagelijks gebruik en gebruiksvoorwerpen aankomst, dan heb ik ze graag sensible and simple. Ik heb zo’n lamp van Philips bijvoorbeeld: fantastisch. Geen bedieningspaneel op de lamp zelf, alleen een afstandbediening zonder tekst: een aan/uit-knop, een kleurenwiel om de kleut te kiezen, een meer/minder kleurknop, een meer/minder helderknop, einde verhaal.

Out of box experience en design

De MCi900 begon beloftevol: een grote doos met daarin vier kleinere doosjes: eentje met de twee grote, stevige, degelijke luidsprekers, eentje met een element waarin de CD-speler, eentje met een element waarop een paar knoppen en een schermpje, en een laatste doosje met de afstandsbediening en een extern harddiskje.

In elkaar steken kan een kind: het ene element op het andere zetten en verbinden met een kabel, draadjes in luidsprekers vijzen, draadjes achteraan de elementen vastmaken, stekker in stopcontact, hoplaklaar.

Voor wie geen CD’s of DVD’s gaat afspelen, kan het onderste element gewoon in de doos blijven zitten, trouwens.

Het scherm op het bovenste element is degelijk, maar niet meer dan dat. De resolutie is niets om over naar huis te schrijven en erg groot is het niet. Het is niet inklapbaar of draaibaar, maar staat vast in één positie: ik ben er bijna zeker van dat als het toestel nog een paar maand in ons huis had gestaan, het scherm aan zijn dood zou geraakt zijn — en hoog op een schap zetten is er dus ook niet bij.

Voor de rest is het geen lelijk design. Ik loop er niet enorm warm van, misschien omdat ik de laatste jaren een paar teveel afgeronde hoeken op websites gezien heb, maar het is ook niet lelijk. Het zwart plastiek ziet er stijlvol uit, de paar knoppen bovenaan zijn mooi in het element verwerkt .

Die alien-oogjes waarin de tweeters zitten, geven het een, tja, alien-achtig uitzicht. Ze zitten er ook stevig genoeg op om handige handvaten te zijn om de speakers mee te verzetten: added bonus.

Klank

Over de klank kan ik niet klagen: voor zover ik dat kan inschatten, is die uitstekend. Aan de andere kant:ik vind door de band dat MP3’s ook goed klinken, en dat maakt me in de oren van audiofielen natuurlijk al meteen een complete nitwit.

Zowel Iron Maiden als Steve Reich als orgelmuziek van Bach klinkt uitstekend: zuiver, vol, helder en krachtig waar nodig. Het klinkt, als ik pal in het midden van de speakers zit en met mijn hoofd op de juiste hoogte, alsof ik midden in de muziek zit. Niet dat het me in de praktijk vaak overkomt dat ik in preciés de juiste positie vóór luidsprekers zit, maar bon.

De perstekst maakt gewag van allerlei zaken waar ik niet genoeg van afweet — unieke gepositioneerde tweeter en woofer, strak crossover-design,  aluminium behuizing uit één stuk die de voortplanting van de golven in de behuizing optimaliseert. De realiteit van een huishouden met vier kinderen is dat er altijd wel lawaai is in huis waardoor het moeilijk is om in ideale omstandigheden naar muziek te luisteren. En als het stil is, dan is dat omdat de kinderen in bed liggen, en dat er dus best niet al te veel geluid meer gemaakt wordt.

Features en gebruiksgemak

Volgens de handleiding kan ik met de MCi900 CD’s en DVD’s afspelen, allerlei video- en beeld- en audioformaten, internetradio, muziek vanop mijn eigen netwerk, en ook gewone radio.

En nee: ik was niet onder de indruk.

Het begon mis te lopen met de afstandsbediening: een boterhammendoos met evenveel knoppen als er functies zijn op het toestel. Groter dan een telefoon, 84 of zo knoppen, en toch moet ik letters ingeven met een gsm-klavier. En moet bijvoorbeeld FM-tuning manueel up & down, zowel op het schermpje als op de afstandsbediening: voor zover ik zie, kan ik zelfs met die 84-knoppen-affaire niet gewoon “94.5” intypen om Studio Brussel te krijgen.

Ik kreeg de gewone radio niet echt aan de praat. Misschien is het omdat er geen goede ontvangst is in het huis, maar ik verwachtte toch dat hij na een keer of vier de hele FM-band doorlopen, minstens Radio 1, 2, Klara en Stubru zou gevonden hebben. Neen, dus.

In deze tijden van internet en connectiviteit, trouwens, had ik verwacht dat Philips wel ergens op het web een frequentielijst voor mijn regio zou staan hebben, in plaats van me te verplichten zelf te zoeken.

Soms is het gewoon heel erg vreemd. Zo toont het ding altijd HDD en CD in het menu — en als ik er dan naartoe ga, moet hij dertig seconden nadenken voor hij beseft dat er geen USB-disk aangesloten is of dat er geen CD/DVD in de lade zit.Ik kan me niet inbeelden dat er geen klein sensortje kon in gestoken worden om die dingen te vermijden.

Alles behalve tekst ingeven kan, denk ik, zowel met de links-rechts-enter-toetsen bij het schermpje als met de afstandsbediening, maar het lijkt het alsof er niet echt nagedacht is over hoe de menu’s gebruikt worden: als ik bijvoorbeeld drie niveaus diep in de settings zit en ik verander iets, dan wordt die setting wel aangepast, maar word ik ook meteen terug naar het hoofdmenu gezwierd, in plaats van terug naar het niveau waar ik dingen aan het aanpassen was.

Er zitten ook dingen in die ik niet anders dan bugs kan noemen: zo vond de Philips wel de media libraries van Windows op het netwerk, maar vond hij in elk van de zes libraries op mijn netwerk (de kinderen hebben er ook, namelijk) maar 4 (vier!) tracks. En dat nadat hij meer dan drie kwartier op “searching” had gestaan, en er oh, een paar honderd gigabyte aan muziek schat ik en een tera of twee aan video in libraries op het netwerk staat. (En ja, al mijn settings staan zoals ze zouden moeten op de computers in huis.)

Vreemd genoeg vond hij géén NAS op het netwerk maar wel de Sonos. Daar gaf hij zelfs aan dat ik naar playlists, queues en last.fm-tags kon gaan, maar als ik dat ook effectief probeerde, kreeg ik allerlei cryptische foutboodschappen (genre “could not access [][] on [][]”).

Erg om zeggen, maar uiteindelijk hebben we er alleen internetradio op beluisterd. En zelfs dat werkte niet altijd naar behoren: dan begint hij te spelen, en na een paar seconden komt er “buffering” gedurende een seconde of tien, dan weer wat spelen, dan weer de “buffering”, enzoverder. Niet altijd, maar soms: zeer vervelend, natuurlijk, wegens niet reproduceerbaar. Oh, en voor er aan netwerkproblemen gedacht wordt: mijn draadloos netwerk in huis is zo belachelijk sterk van signaal en zo belachelijk snel, dat ik er zeker van ben dat het daar niet aan ligt.

Conclusie

Ik had op voorhand gezegd dat het toestel het moeilijk zou hebben om tegen mijn Sonos op te kunnen, maar dat ik het een meer dan eerlijke kans zou geven.

Maar áls ik de twee vergelijk, dan vrees ik dat het mijn eigen schuld is dat ik ontevreden ben van die Philips.

• Ik ben geen audiofiel. Al wat Philips zegt over de buitengemeen goede klank is ongetwijfeld waar, maar ik heb er geen boodschap aan. Ook al omdat de meeste muziek in ons huis (internet)radio en Last.fm is.
• Als ik naar muziek (of tekst) wil luisteren, zet ik een koptelefoon op, dan zet ik me niet in een kamer op een stoel voor mijn luidsprekers.
• CD’s of DVD’s afspelen is compleet onbelangrijk voor mij. Ik heb een DVD-speler maar de overgrote meerderheid van mijn audio en video staat op computer.
• Ik wil muziek in meer dan één kamer van het huis. Als ik muziek op de achtergrond (of voorgrond, eigenlijk) wil, dan wil ik dat waar ik het wil — niet op één plaats in één kamer. Ik wil mijn muziek met één hand kunnen oppakken en neerzetten waar ik ze wil beluisteren.
• Ik eis perfecte integratie in mijn netwerk. Zowel libraries als NAS. Plug and play.
• Ik eis dat mijn muziekspeler alles kan dat ik kan met Windows Media Player en iTunes: playlists, play next, play now, meer van deze artiest, zoeken op allerlei, cover art, …

De Sonos-toestellen die ik heb, doen alles wat ik hierboven oplijstte en meer — Last.fm en andere internetdiensten, bijvoorbeeld. Oh, en voor de prijs van één MCi900 (ca. 1000 euro) koop je drie Sonos S5’s.

Sorry. De Philips MCi900, door EISA als beste Compact System 2010-2011 gekozen, is geen toestel voor mij.