Elke dag komt er grijs haar bij in mijn baard. Dat is goed: met een beetje geluk zal binnen een tijdje al het rost eruit verdwenen zijn. Niet dat ik ermee zit of zo, daar niet van.

En bovenop mijn hoofd speelt zich een slow motion Alexander Litvinenko af. Niet dat ik daar mee zit, daar niet van.

Uitvallen is uitvallen — ik heb heel mijn leven gehoord dat dat soort dingen een generatie overslaat, en mijn twee grootvaders hadden een, euh, hoog voorhoofd.

Maar is het écht te veel gevraagd dat het daar ook eerst grijs zou worden? Ik zou dat echt wel serieus appreciëren.