Haal boven uw beste Baudelaire, het is er het moment voor.

Quand le ciel bas et lourd pèse comme un couvercle
Sur l’esprit gémissant en proie aux longs ennuis,
Et que de l’horizon embrassant tout le cercle
Il nous fait un jour noir plus triste que les nuits;

Quand la terre est changée en un cachot humide,
Où l’Espérance, comme une chauve-souris,
S’en va battant les murs de son aile timide,
Et se cognant la tête à des plafonds pourris;

Quand la pluie étalant ses immenses traînées
D’une vaste prison imite les barreaux,
Et qu’un peuple muet d’horribles araignées
Vient tendre ses filets au fond de nos cerveaux,

Des cloches tout-à-coup sautent avec furie
Et lancent vers le ciel un affreux hurlement,
Ainsi que des esprits errants et sans patrie
Qui se mettent à geindre opiniâtrément.

— Et d’anciens corbillards, sans tambours ni musique,
Défilent lentement dans mon âme; et, l’Espoir
Pleurant comme un vaincu, l’Angoisse despotique
Sur mon crâne incliné plante son drapeau noir.

Ik ga het niet op winter of zo steken, ik doe niet mee aan winterdepressies — zwarte gal heeft geen seizoen.

Hebt ge dat ook zo, dat gevoel dat er nog zó enorm veel dingen te doen zijn, en dat het toch niet zal lukken? Dat het alleen zou lukken met prioriteiten te stellen, maar dat er zoveel andere dingen ook zijn, en dat het zo lastig is allemaal? Zo van ja, maar eerst moet dit in orde zijn, en dan zal ik er aan beginnen, echt deze keer?

Maar dat g’op voorhand weet dat het ook deze keer niet écht echt zal zijn?

En al die andere mensen die allemaal als hongerige jonge honden dingen doen ge zelf ook allemaal wel zoudt kunnen doen maar zucht.

En al die wilde plannen waarvan ge u voorhoudt “was ik maar twintig jaar jonger, ik zou het wel weten,” terwijl het twintig jaar geleden precies was zoals het nu is, en het binnen twintig jaar ook precies zal zijn zoals het nu is, omdat een mensen echt niet verandert?

En nog veel, veel erger dan dat: dat alle overleden en verdwenen mensen uit uw leven rondspoken in uw hoofd en in uw dromen, nacht na nacht?

Nee, een welgemeende zucht.

Het zal vannacht weer een boek te lezen zijn tot ik in slaap val, en een boek naast mij liggen hebben voor als ik wakker word vannacht, dat ik niet moet nadenken — d’anciens corbillards défilent lentement dans mon âme, l’Angoisse despotique plante son drapeau noir sur mon crâne incliné.