Haja, ’t is er vandaag van gekomen: met twee pannen, een snijplank, een mes, peper en zout, een doos eieren, twee kleine ajuinen en een pak boter naar het werk getrokken, vanmorgen. En twee blikjes huitlacoche.
Meer weten over huitlacoche? Google Image Search is uw vriend. En ook: Wikipedia.
Het plan was: ajuinen stoven in pan 1, huitlacoche erbij, kruiden. In pan 2: omelet maken, huitlacoche erbij, in twee vouwen, hoplaklaar.
Helaas was het een elektrisch vuur op het werk, was het al meer dan een half mensenleven geleden dat ik nog op een elektrisch vuur gekookt heb, en was het bovendien een zeer koud elektrisch vuur. Het zijn roereieren geworden in plaats van een degelijk dichtgevouwen omelet.
Huitlacoche met ajuin…
…ziet eruit als zeer, zeer zéér zieke maïs. Met stukjes behaarde lintworm erin. En modder. En draadjes. Maïskorrels die nauwelijks aangetast zijn, maïskorrels die er bruin-rot uitzien, en obsceen opgezwollen beschimmelde tumorgezwollen maïskorrels, als een kruising tussen gangreneuze tenen zonder teennagels en rotte druiven. Die uiteenspatten als etterbuilen, en waar een zwarte, aardeachtige, viskeuze pus uitdruppelt.
De smaak is subtiel, tussen zoet, zuur en wilde paddenstoelen. In combinatie met ajuin was het niet speciaal goed en niet speciaal slecht: het zoete van de ajuin en (vooral) de boter was er misschien te veel aan. Volgende keer (ik heb nog een blik over!) doe ik het in een tortilla met iets fris erbij, sla en tomaat of zo.
In een omelet verwerkt:
Vreemd: op het moment zelf was ik er niet van ondersteboven — noch in positieve, noch in negatieve zin — maar achteraf doet het toch wel wat meer. Ik kan me de smaak nog erg herinneren, en ik heb er nog eens zin in. Het smaakt erg letterlijk naar meer. De textuur is intrigerend, een mens moet er gewoon niet bij stil staan wat het precies is.
De volgende keer wordt het dus huitlacoche zonder al te veel bijvoegsels. Puur.
Ik lees op de internets trouwens dat er toch nog een redelijk verschil is tussen huitlacoche in blik en huitlache vers. Dat vers zal dus een volgende stap zijn, vermoed ik.
Maar hey, ik kan alvast zeggen dat ik het al ooit eens in het echt gegeten heb. Dat is ook al iets waard.
Reacties
16 reacties op “Huitlacoche”
*bweurk*
echt waar, dat is het smerigste roerei dat ik ooit heb gezien.
Precies iets dat opgevist is uit de Golf van Mexico…
Bwèèèèèèk. Zijn er nog gezinsleden die daarvan gegeten hebben?
Ik voelde mij al niet goed vóór het lezen van deze post, en nu gaat het nog slechter 🙂
Ik dacht dat je iets lekker gekookt had dat dan aangebrand was.
Die huitlacoche heet “builenbrand” in het Nederlands. Neemt de goesting toch wel zo wat weg, vind ik.
Uw hoofdhaar zal nu wel rap wit worden!!!
michel echt….. brrrr 🙁
beikes
maar dankzij deze foto’s lust ik wel alle (andere dan huitlochedinges) eten dat er vies uitziet
Heeft het een geur?
Het ruikt naar niets speciaals. Een beetje zoetig, een beetje zurig, een beetje aardsig.
Dat viel best mee!
Waar koopt ge zoiets? Of koopt je gewoon een maïskolf die je een paar maanden onder de grond steekt…?
Ik heb het in blik gekocht op het internet
Tip: dubbelgevouwen bretoense boekweitpannekoeken met huitlacoche. Erg lekker en gegeten in een soortement frans restaurant in Mexico City. Je vindt het daar ook vers in de supermarkten en het ziet er dan ietsje appetijtelijker uit. Enne, bij het verlaten van het lichaam is het ook te merken. In californië is het het de nieuwste superfood-hype. Het zou boordevol allerlei goeie stoffen bevatten.