Wij gingen, envers et contre tout, een stapken in de wereld zetten.

Ah ja, een mens is op vakantie, dan moet een mens verplicht zijn uren leute maken, wat denkt ge — in alle geval niét gelijk die keer dat ik weken aan een stuk in New York zat en niet echt uit de loft aan Broadway & Houston geraakte.

Wij dus het internet afgeschuimd op zoek naar een eetplaats, en geen flauw idee hoe, maar uiteindelijk zijn we gestopt bij Nevsky 106. Dat dan bleek een conglomeraat van een bar, een italiaans en een japans restaurant (om de één of andere reden overal sushiplaatsen in Sint-Petersburg) te zijn, met een discobar en een paal voor paaldanseressen, en live muziek, en entertainment, en vanavond een pre-Valentijn-special. Allez ju. ‘t Is dat mijn reisgenoot er op stond, anders was ik gewoon in mijn nest gekropen.

Op weg naar daar kwamen we deze meneer tegen:

…en ‘t is heel spijtig dat ik niet net een halve minuut verder gefilmd heb, want na dit nummertje zei hij in internationale straatmuzikantentaal dat hij om het even wat kon spelen, iets van Rusland, van Duitsland, van Frankrijk, van Israel — waarop het publiek luid boe! riep en één toeschouwer luid Израилю Смерть!, dood aan Israel! riep. Kwestie van het toch even duidelijk te maken.

Hij heeft dan maar het Russische volkslied gespeeld, en ik heb wat binnensmonds meegezongen, wegens ik ken alleen de versie van de Sovjetunie, en ik had zo gelijk hat idee dat het niet erg gepast zou zijn om van Единый, могучий Советский Союз en Партия Ленина — сила народная / Нас к торжеству коммунизма ведёт te zingen, wegens dat er geen Sovjetski Soyuz meer is, en dat de Partiya Lenina duidelijk niet tot de triomf van het communisme geleid heeft.

Doorgestoken naar die eet-drink-muziekgelegenheid, en ‘t was al direkt in orde: tegengehouden om naar boven te gaan door twee afgeknotte spiermensen: géén jassen boven meneer. En er werd héél aandachtig gekeken of we geen wapens bij hadden. En ook boven liepen er discreet redelijk wat van die security-mensen rond, weird.

We waren voor zover we zagen de enige niet-Russisch-sprekenden in het hele etablissement. Nu, van wat we ervan al meegemaakt hebben, hebben de Russen een heel eenvoudige strategie om om te gaan met mensen die geen Russisch spreken: gewoon wat ze aan het zeggen waren herhalen. Niet noodzakelijk luider, maar wel een paar keer sneller. En dan nog eens. En geen “het spijt me, ik spreek geen Russisch” of “sorry, ik begrijp geen Russisch” kan daarbij helpen, hoe duidelijk we dat ook zeggen.

Pas op, ik heb daar alle respect voor, en ik zou in dergelijke gevallen terugplooien op eenvoudige bewoordingen, genre “dit graag” + wijzen naar menukaart, als er een menukaart is. Of woorden die ik ken en waar ik van weet wat ze betekenen — al is dat trickier dan het lijkt: ik weet wel dat bier pivo is, en vodka blijft vodka, en water is vody, en wijn is vina en zo, maar bestel eens “water”, “bier”, “vodka” of “wijn” in een drinkgelegenheid: negen kansen op tien komt er een vervolgvraag genre “wat voor — moet dat zijn”, en dan zijt ge ook gepiept.

Nee, ik zou ik het in dergelijke gevallen houden op internationale merkentaal: Coca-Cola, geen mens die dat niet begrijpt. En dan zou ik in een hoek zitten, en stil zwijgen.

Buiten mijn reisgenoot gerekend: dat is zo’n mens die met andere mensen babbelt, en die gaat dansen en zo. Waardoor we na nog geen vijf minuten al met de mensen aan de tafel naast ons aan het babbelen waren: een Rus en een in Sint-Petersburg wonende Kazak. Enfin, ik zeg “babbelen”, ik bedoel “over en weer roepen boven de muziek, en dat niemand niemand begrijpt, en dat iedereen doet alsof ze het begrijpen, min of meer”. Which I hate with a passion, dus. Gelukkig zat ik een stoel verder en kon ik het al helemaal niet begrijpen, én gelukkig was er schoon vrouwvolk aan de danspaal, en gratis wifi om op het internet te gaan, ha!

De enige niet-Russisch sprekenden in het gebouw, en van de misschien wel tien diensters was er blijkbaar maar één die Engels sprak, ‘t zijn dingen. Dat leidt dan tot de vreemdste zaken — zo was er plots een halve discussie over het merk van de vodka die we aan het drinken waren: Белая берёзка. Er was internet, en mijn telefoon heeft ook een Russich klavier en Google Translate doet zijn ding, dus ik wist al dat de naam Witte Berken betekent, dat het een vodka met berkensap erin is, en ook dat Белая берёзка naast een vodka ook een Nederzetting Met Stedelijk Karakter is in Oekraïne, en als het nodig was kon ik iedereen recepten geven, en reviews, en allerlei — maar dat was dus buiten de Drang Naar Communicatie gerekend.

Waardoor er zich een heel gesprek ontspon over vodka en planten-waar-niemand-van-op-de-naam-kon-komen, en het getal drie, en bessen, en sap, en of er ijs (de Rus) dan wel fruitsap (de Kazak) bij vodka kon, en toen werd die ene semi-Engelstalige dienster ingeschakeld in de discussie, en voor we het wisten was het gesprek alweer over, stonden Rus en Kazak op de dansvloer, was de vodka al lang op, maar was er plots een glas lauw appelsap verschenen op tafel.

Que? I don’t know either.

Zo waren er nog een paar schetsen in de buurt van een conversatie: over ons beroep — mijn reisgezel heeft ze wijsgemaakt dat ik een wetenschapper ben, en ik ben er heel erg gerust in dat ze er geen woord van begrepen hebben, over waar we vandaag kwamen — niemand van de hele tafel wist wat “Belgiya” was en waar het lag, enkel van “Germaniya” hadden ze een vaag besef dat dat ergens in het westen lag, over sushi, over drank, over een enquête naar de tevredenheid van de klanten van het etablissement.

We hebben het niet al te laat gemaakt: om halfvijf lagen we in ons bed. En morgen (euh, vandaag) zouden we nog naar Sint-Isaak moeten geraken. Toch minstens.