Een fijne dag, vandaag. Vanmorgen geconsultanteerd voor Namahn, en vannamiddag getekend voor mijn echt werk.

Dat tekenen, dat is iets raars: honderd aanzetten, hier een idee, daar een idee, op de trein iets bedenken, in de zetel, op het wc, op een whiteboard, in een notaboekje, op een servet, en vooral veel in mijn hoofd. En dan veel uitproberen en testen — ook dat weer vooral in mijn hoofd. En dan uiteindelijk een neerslag plegen en zien of het nog werkt als er meer detail in komt. En of het nog blijft staan met en zonder interactiegedragingen en dingen. En of het ook nog werkt met verschillende klanten, die misschien allemaal andere manieren hebben om hun zaken te regelen.

En dan het geïmplementeerd zien, en direct twee-drie dingen zien die in detail anders beter zouden kunnen zijn. En dan enorm blij zijn dat we het allemaal zelf (kunnen) doen, dat het tot in de laatste punten kan in orde gezet worden.

Dat consultant doen, dat is ook iets raars: een minuscuul taartpuntje van het volledige project aansnijden, dingen doen die –als ik ze zo drooggaweg zou omschrijven– ongelooflijk knullig kunnen lijken, maar die eigenlijk van onschatbare waarde zouden kunnen zijn; even binnen en buiten piepen, en hopen dat het dan allemaal zo goed mogelijk afloopt. Niet blij zijn per se dat het “maar” binnen en buiten is, maar toch ergens ook wel: dat het niet allemaal tot in de laatste details in orde moet gezet worden.

– = – = – = –

Mijn ruggenmerg wou niet meer mee vanavond: ik heb helaas het optreden van een vriendin gemist, Sandra en Zelie zijn alleen gegaan. De jongste twee zaten al in bed; Louis en ik hebben nog wat naar tv gekeken tot het tijd was voor hem om naar bed te gaan.

En dan heb ik muziek opgezet, en nu lig ik wat in de trekzetel.

Behalve die rug was het een schone dag, vandaag.