Ik was vandaag in de buurt van iemand die het helemaal zag zitten. Hij wist voor elk probleem een oplossing.

Doping in de het wielrennen? Nonsens! De ex-ploegmaats van Lance Armstrong, dát zijn de boeven, schurken, afvallige verraders, het laagste soort mens op aarde: zwijg gewoon over die doping van Armstrong, ze hebben het altijd al gedaan, “zelfs die zogenaamde God van jullie, die Eddy Merckx”.

Ik kon een “euh ja, en wat wil dat nu eigenlijk zeggen, wat u daar zegt?” niet tegenhouden.

Een beetje later ging het over Griekenland, en ook daar: hevige emoties, duidelijke opinies, eenvoudige oplossingen. De man had gehoord dat ze daar allemaal twee of drie jobs hebben: hoe komen ze erbij? Eén job en daar moeten ze het mee doen! Is er corruptie? afschaffen! Gewoon mee ophouden, zo simpel is het! Het schijnt gaan ze er ook op pensioen op hun 53 of zo? Waanzin! Laat ze gewoon allemaal werken tot hun 65 of langer!

Urgh. Ik heb zelfs niet de moeite gedaan om te doen alsof ik er mij in zou beginnen opwinden. De meeste probelemen hebben geen eenvoudige oplossing.