Er stond op mijn telefoon in Evernote een hele tekst onder de titel “Dogme 95 is zever en intellectuele masturbatie genre oulipo”. Ik vermoed dat ik die titel zal geschreven hebben in het holst van een nacht naar aanleiding van het verbannen van Lars von Trier uit Cannes, maar de tekst klinkt ouder:

Wij kijken veel televisie, hier in huis. Televisie anno pakweg 2000 en later, dat is de literatuur van deze tijd.

Oh zeker, er zijn nog wel geschreven boeken en zo, net zoals er in 1850 nog wel heldendichten gepend werden. En er worden nog toneelstukken gepleegd, net zoals er ook nu nog mensen te voet naar Santiago de Compostela trekken: folklore, eigenlijk.

De Ford T van het verhaal, zo’n beetje: als ik van Gent naar Gibraltar wil, kan het wel met zo’n gammel vehikel, maar waarom zou ik? Als ik een complex verhaal wil verteld zien, kan het wel met een boek, maar waarom zou ik?

En om in de vervoermiddelen te blijven: net zoals ik met een slede wel een besneeuwde heuvel kan afglijden maar nooit in Zuid-Spanje geraak, kan ik met een film of een toneelstuk wel een eenvoudig verhaaltje of een vignet brengen, maar mag ik grotere gehelen helemaal vergeten.

Pas op, geen waardeoordeel: een film of een toneelstuk kan ook leutig zijn, daar niet van. En ontroerend, en interessant, en al die dingen. Een kortverhaal kan dat ook zijn en een liedje ook. Maar ’t zal nooit in een film zijn dat Oorlog en Vrede verteld wordt. Of dat een personage veel meer dan een schets van een karakterboog zal kunnen maken.

Euh ja.

Maar ’t is eigenlijk wel zo. Er is zó veel goeie televisie!

Louis en ik hebben in het hospitaal vorige week alle afleveringen van Avatar herbekeken op Nickelodeon, en zó goed! Zuko en Azula: likkebaarden, qua personages. Aang en Katara en zelfs Sokka: écht.

The Borgias, The Killing, Portlandia, Boardwalk Empire, Community, Parks and Recreation, Justified, Treme, Vera, XIII, Doctor Who, Walking Dead: allemaal de moeite. Ik zou dringend de rest van Engrenages moeten bekijken, dat begon veelbelovend.

Being Human, ik kijk uit naar een volgend seizoen. Breaking Bad , Chuck, Fringe, House, Louie, Mad Men idemdito. Seizoen zeven van The Office (US) loopt af, en het is beter dan ooit: seizoen acht kan niet rap genoeg komen. Er komen pas in de herfst drie nieuwe Sherlocks uit: argh.

Ik zou eens The Wire willen herbekijken, alle ikweetniethoeveel uur na elkaar, zoals ik het deed vorige zomer. En ik heb de volledige doos DVD’s van Buffy The Vampire Slayer en van Angel en van The X-Files en van Veronica Mars en van Picket Fences en van Seinfeld en van The West Wing en van Arrested Development en van Curb Your Enthusiasm en van The Shield en die zou ik ook willen herbekijken allemaal.

Smallville eindigt in seizoen tien, en ik volg het al een paar jaar niet meer, maar ik denk dat ik het voor de volledigheid toch maar eens bekijk. Stargate: Universe eindigt ook, en dat is tegen mijn goesting. Het begon net echt goed (enfin, beter) te worden.

Oh, en Game of Thrones, dat zelfs vijf jaar geleden niet zou gemaakt had kunnen worden — ik kan alleen maar dromen van pakweg het hele Malazan Book of the Fallen, uitgezonden over een periode van tien jaar. Nee, vijftien!