Read ‘em and weep: de belastingen zijn ingevuld en doorgestuurd, hoezee, hoera.

Wat is mij dit jaar opgevallen?

Dat ze vanalles weten van loon en leningen bij de Staat en dat ze eigenlijk veel meer dan dat zouden mogen weten van mijn part, dat verdorie heel die brief ingevuld kan worden tegelijk.

Dat ze zelfs weten van de goede doelen die ik steun, maar blijkbaar niet van alles (van de Unicefs van deze wereld zit er elk jaar automatisch al een attest in de attachments bij Taxonweb, maar van ons gekocht kindje in Ginderachter, daar weten ze blijkbaar niets van en dat moeten we dan manueel ingeven).

Dat het lastig is om die Taxonweb in gang te sleuren, met de antedoluviaanse eID-lezer-zooi ook altijd, en dat het jaar na jaar lastiger word. Oei meneer, een veel te nieuwe browser! Oei mevrouw 64 bits mevrouw, wat moeten we daar nu meer aanvangen?

Dat het er ugh yuck bleah uitziet, met al die knoppetjes en bannertjes en crud overal, en met het knullige OK USA-afbeeldinkje en alles:

…maar dat het ondanks alles toch redelijk degelijk werkt in de praktijk. Traag, en vies, maar robuust, toch wel: ik had wegens een Fehlleistung (Mac-via-VNC-naar-PC-gedomme-de-appelken-toets-is-niet-ctrl-op-PC-aaargh-mijn-werk-is-allemaal-weg!) een wenster gesloten, en toen ik de browser weer open deed, kon ik gewoon weer verder doen waar ik gestopt was.

En dat ik ontieglijk content ben dat Sandra alle voorbereidselen voor die aangifte gedaan heeft. Ik zou zot gedraaid zijn van al die papieren met geld erop.