Louis heeft zijn eerste eigen volwassenenboek gekocht. Ik hoop zo enorm van ganser harte dat hij het even fantastisch vindt als ik mijn eerste shlock vond toen ik klein was.
Ik had het gemakkelijker: bij mijn vader stonden er naast een paar duizend Engelstalige (die ik toen niet kon lezen) een veel grotere stapel Franstalige en zelfs een paar honderd Nederlandstalige science fiction, fantasy en horrorboeken.
Ik heb, vrees ik, alleen maar Engelstalige boeken staan. En dus is het wat lastiger voor de kinderen om mijn boeken nu al te lezen — om nog te zwijgen van de elfendertig andere dingen die ze nu kunnen doen en waar ik in mijn tijd alleen maar van kon dromen : televisie kijken, computer, vriendjes…
Afijn.
Louis stond daarnet bovenaan de trap en ik was er eigenlijk ondersteboven van hoe groot hij al is. En nu heeft hij dus zijn eerste boek voor volwassenen gekocht, de Nederlandse vertaling van Tyrannosaur Canyon.
‘t Is geen goed boek, maar dat maakt niet uit. Met een beetje geluk is hij vertrokken voor de rest van zijn leven.
*vind ik leuk*
Mijn ervaring met slechte boeken is altijd dat ik er mij dan op vastbijt om toch verder te lezen, tot ik zodanig de zin om te lezen kwijt geraak dat ik er weer een tijd mee stop.
Btw: boeken kopen? Is dat niet sowieso voor het type volwassenen met een inkomen? Bij ons had mijn ma om de twee weken haar boeken uitgelezen, en nam ze ons weer mee naar de bib.