Vandaag: uren in mijn zetel in de zee gezeten — ik zal dan eens op Flickr moeten kijken wegens er hebben wel tien mensen van mij foto’s staan maken, alsof ze nog nooit iemand met een zonnebril aan een boek hadden zien lezen.

In een plooizetel zo’n tien meter in zee. Met mijn lange zwarte mantel aan en mijn lange broek opgestroopt. En tot aan mijn knieeën in het water.

De reden, trouwens, van al de fotografen: ik zat er al een uur of zo en toen kwamen de lijkenpikkers plots in horden afgedrumd — een half strand dat de “oogst” van de toerismus-garnaalvangers onder zich wilde verdelen en/of een authentieke foto van een echte garnaalvisser op een paar in de branding wilden maken.

Ik had het gisteren al van dichtbij gezien, die hele ceremonie: mijn eerste en vrees ik ook meteen mijn laatste keer. Vandaag ben ik rustig blijven zitten in mijn zetel, op een meter of vijftig van de slachtplaats.

Echt niets voor mij, levende beesten ziendelingen en zonder reden dood doen. Dan gaan die vissers namelijk helemaal pittoresk een toertje doen met hun paard, en kappen ze na afloop hun netten uit op het strand: garnaen, krabben, kwallen, van die kleine blinkende visjes, van die naaldachtige vissen, van die platvisachtige vissen, zeewier, verdwaalde mossels.

Het begint met een paar hoopjes zeefauna meer levend dan dood, en dat wordt op zo ongeveer een half uur tijd een miasma van meer dood dan levend: krabben met poten af (“kijk mama een kra– oh! kijk mama! ik heb een poot van een krab! en hij beweegt nog!”) schielijk komen te gane vissen (“papa! een visje! het geeft mij kusjes! kijk papa! kijk! maar kijk dan to– oh ‘t is gestopt met kusjes geven”), fijngeknepen garnalen, in stukken gehakte kwallen, strandemmers vol miserie, eigenlijk.

Gisteren heb ik een paar grote garnalen, twee krabben en zo’n plat visje weer in zee gezeten op hopelijk groot genoege afstand van die smeerlappen van meeuwen die op het hele gedoe afkomen. Vandaag had ik geen zin om het allemaal te aanzien. En ben ik dus in mijn mantel in elkaar gedoken blijven lezen over wat de echte gevolgen van het Verdrag van Verdun nu eigenlijk waren in 843 (niet zo erg veel, blijkt) en wat er allemaal gebeurde met de economie in Egypte tussen 750 en 850.

Toen iedereen terug weg was, de meeuwen de zieltogende resten van onder het omwoeld zand met zeewier hadden gevist en ook afgedropen waren, en ik het beu begon te worden om mijn stoel om de vijf minuten verder richting dijk te moeten zetten wegens te snel eb aan het worden, heb ik mijn stoel opgeplooid en opgeborgen, en richting huis getrokken.

Op de dijk bleek ene Stan, naar het schijnt van het gehucht Samangh, aan het zingen. Ik heb het begin van het optreden gemist, helaas. En het einde ook, en vrees ik het midden ook: gewoon doorgelopen naar het appartement.

Onderweg Sandra tegengekomen, die net van daar kwam en de kinderen ging vervoegen: die hebben het allemaal wél meegemaakt. En alle mogelijke spelletjes en wedstrijden ook — ze zijn later met heelder zakken schwag teruggekomen:

Stylo’s met flessentrekkers erin, waardebonnen, dat soort dingen. Oh, en Zelie heeft een ticket Bellewaerde gewonnen, ‘t schijnt. Altijd leutig; dat wil dan gewoon in de praktijk zeggen dat wij vijf tiketten moeten kopen, ha!

Afijn. Toen ik thuiskwam, was er nog buit te bekennen: in de wasbak stonden zowaar twee emmers vol gelijkgepikte garnalen. Een halve kilo, die we in zout water met wat chili gekookt hebben.

Want morgen komt er volk: we zullen met dertien tot vijftien man zijn, en we gaan ze zelfgeviste (nu ja, zelf vantussen het ramptoeristische aas bij elkaar geraapte) garnalen voorschotelen, ha!

Ik ga ervan uit dat als een paar van die beesten nog in leven waren toen ze in het kokend water gedumpt werden, dat ze allemaal wel eetbaar zullen zijn. En zoniet, dan zien we dat wel te regelen met een paar dozen Immodium of zo:

(Ideale dag vandaag trouwens: mooie zon, veel wind, niet geregend en vooral niet te warm. Een dag dat ik aan zee kan zitten boeken lezen mét mijn mantel aan is een perfecte dag, wat mij betreft.)