Zo. Onze eerste excursie in de vrije natuur zit er ook op: we zijn vanmorgen “naar beneden” gegaan. Met het shuttlebusje (een Griek die beestengeluiden nadeed en luid BAAI BAAI riep toen hij ons afzette, tot groot jolijt van de kinderen) naar de voet van de heuvel gereden, in de lokale minimarkt inkopen gedaan (twee ballen, voornamelijk, die een paar uur later al allebei zouden verloren raken, maar hey, ’t is niet alsof we ons zorgen gaan maken), en dan naar strand en zee getogen.

Nu ja. Zee en strand. ’t Is te zeggen: de zee is er wel, met aan de overkant Bodrum, maar het strand is er niet echt.

De mensen van ons hotel mogen zich neervlijen in de “Beach Garden” van ene Theophilos. Theofilos, dames en heren, heeft geen groene vingers.

Het moet gezegd dat Kos op het einde van de zomer wellicht niet het meest groene van alle landen is:

De raven, of kraaien, of kauwen, of wat voor zwarte vogels het ook zijn op de foto hierboven, zitten liever in de schaduw–dat en dit hieronder: een duidelijker geval van mad dogs and Belgians was er vandaag niet te zien.

Tel het aantal verschillende culturen in de foto hierboven, trouwens, ha!

Maar goed, Theofilos’ Beach Garden. Er heeft ooit grasachtige begroeiing op de grond gestaan, en er was een boom zichtbaar, dus technisch was het inderdaad een tuin, vermoed ik.

En ook weer zuiver op technicaliteit was het een strand:

Water aan één kant, check. Droog aan de andere kant, check. Er lijkt zelfs zand te zijn, maar dat is wat bedrieglijk: die bobbel linksachter Anna, is een zandzak. Of beter, één van een reeks reuzengrote zandcannelloni, die een soort platformpje zand van een meter of twee diep verhinderen in de zee te glijden.

En tussen het zand en de zee is er nog eens een meter of twee keien:

Onze vriend Theophilos, of toch minstens zijn tuinarchitect, had het nog pittoresk gemaakt ook: om het einde van de Beach Garden aan te duiden was er een authentieke ruïne opgericht, compleet met kapotgegooide ruiten en verroeste implementen overal in de rondte. Net zoals die wereldoorlog-twee-bunker wat verder aan de kust, veilig afgesloten met een matrassenbodem met roestige kiekendraad — couleur locale!

Maar ach, Jan en Anna hebben zeker drie kwartier aan een stuk keien in het water gegooid, en Zelie en Jan hebben op hun Thomas Cook-opblaasvlotjes in de zee gedreven, ze hebben zich geamuseerd. Zelie zei wel dat de zee in België wijzer is wegens strandwachters en zand en geen keien, maar ze hebben het niet echt aan hun hart laten komen.

En na een uur of twee of zo waren we het beu en zijn we weer naar boven gegaan. En dan hebben we gegeten, en dan hebben we een halve poging tot middagdutje gedaan (“ik wil niet slapen”–Anna), en dan zijn we weer naar het zwembad gegaan, en dan hebben we drank besteld voor de kinderen en dan heb ik mij op een zetel gelegd met mijn boek en een Cola Light, en dan heb ik in de zon gelezen, en dan heb ik mij nog maar eens twee (niet-alcoholische, zwak van mij, ik weet het) cocktails besteld, en nog wat gelezen, en nog Cola Light gedronken, en met Anna naar de reuzenmieren gekeken en ze overschitjes cocktail gevoerd, en dan nog wat gelezen, en dan naar de Engelsmans en de Hollanders die moesten voetballen geluisterd (oi! oi! over ‘ere!)…

…en nog wat Cola Light gedronken en gelegen in de zon en gelezen, en dan was het tijd om met de kinderen naar het appartement te gaan om het chloor uit hun haar en hun ogen te wassen, en om mijn lange broek aan te trekken (geen korte broeken tijdens het avondeten!) en om wat foto’s op de computer te zetten (Linux en raw files en kleuren: niet leutig), en nu gaan we dus weer naar beneden gaan eten en dan gaan de kinderen naar de show, en dan is het tijd om te gaan slapen, denk ik.

Oh ja, vanavond nog zo’n spelletje met zo’n hockey-achtig ding met puntentelling en alles electrisch spelen met Louis, had ik beloofd. En dán slapen. Oh nee, nog wat Daily Show bekijken. En dán slapen.

update 21:20 — ondertussen gegeten, en twee van de vier zitten al in bed. De twee oudste hangen nog rond op de show, denk ik. En ja, we hebben van dat airhockey-shuffleboard-spel gespeeld: ik tegen Louis, en dan Louis tegen Jan. Morgen nog eens.

Het eten was, in tegenstelling tot tot nog toe, iets Griekser vanavond: lamsvlees en een soort worst, en gevulde pepers, en een soort zeer mals kalfsvlees. Geen ijs gegeten. Zelfs geen dessert. Al die Turkse Griekse desserten zijn hier om ter ’t mierenzoetst, en een mens raakt dat redelijk snel beu gegeten.

Anna en Jan slapen in hetzelfde bed, en ik heb de twee andere bedden tegen mekaar geduwd. Kwestie van de kinderen te verrassen hé, elke avond dezelfde configuratie in de slaapkamer is voor niets goed, op vakantie.

Stand van zaken kwestie verwondingen: nog geen. Zelie heeft vanmorgen een tas warmachtige chocomelk op haarzelf gegoten en ik had enkel een in ijskoud water gezooide servet bij de hand, maar ze heeft vandaag verder niet geklaagd, dus ik vermoed dat het in order zal zijn.

Stand van zaken van het gebruind raken: Zelie en Louis zien er precies al wat bruiner uit:

Van Jan en Anna en van Sandra en mezelf zie ik het niet zo echt. Ik ben alleszins nog niet verbrand, ’t is altijd dat.

Morgen, denk ik: opstaan, eten, aan zwembad liggen, eten, aan zwembad liggen, eten, spelletje spelen, slapen. O ja, en om halfacht naar de zonsondergang gaan kijken. Ik heb een heuvel gevonden die een prachtig uitzicht op de baai heeft, waar de zon net ondergaat over Turkije, én die volzit met krekels (voor Louis en Jan) en mooie bloemen (voor Anna en Zelie). Joy!

(de laatste foto hierboven is niét vanop die plaats gemaakt, trouwens, want tegen dan had ik geen goeie lens meer op mijn fototoestel zitten om zonsondergangen mee te fotograferen)