Ha, ’t was al direkt goed: vertrokken in Gent na veel vijven en zessen, getankt, de abonnementen op zoo en Plopsaland en zo niet gevonden, op naar Oostduinkerke, in de file, achter een gevaarlijke zottin van schat ik 50 in een Mercedes A die het derde baanvak als een soort slalom-tweede-baanvak beschouwde, al met al pakweg anderhalf uur later ter plaatse geraakt, appartement gevonden, garage binnen gere…

Oh hang on. Wie had de sleutel alweer mee? Was dat Sandra, die al de rest meehad, of was dat ik, die maar de mee te nemen had?

Ah, geen van beiden dus. 😀

Het zag er even naar uit dat we over en weer terug naar Gent zouden mogen gaan, maar Sandra heeft haar stoutste schoenen aangetrokken en een wild loslopende syndicus vastgestekt. Die ons binnen heeft gelaten, de goede ziel.

En daar lag een reservesleutel, en dus zijn we helemaal gezet!

(Nog een geluk dat er in dikke vette letters op de appartement-vakantie-handleiding stond dat we ZEKERE DE SLEUTEL NIET MOCHTEN VERGETEN, arhem.)

En zodus: een zeer schoon appartement, we zijn uitgepakt geraakt, hoezee hoera!

De stapelbedden zijn verdeeld voor de rest van de vakantie volgens een rotatiesysteem dat ongetwijfeld nog voor miserie zal zorgen, maar in hoogste nood doen we dan wel een papiertje aan de deur of zo.

En dan nu: op verkenning! Zouden we al naar het strand gaan? Of zouden we eerst kijken of we ergens zouden eten vanavond? Of zouden we gewoon gaan wandelen? De mogelijkheden, ze zijn schier eindeloos.