Het was zover, deze namiddag: ik was een bange blanke man.
Bijna grappig, hoe ik geleidelijk écht een oude mens geworden ben: slecht te been, elke dag pillen nemen, niet meer zien in het donker, regelmatig naar het hospitaal, slecht zien in het algemeen, en speciaal voor deze week een oorontsteking waardoor ik alle hoor als ondergedompeld in een bad rijstpap.
Ik moest vannamiddag naar het lokale hospitaal voor Een Kleine Heelkundige Ingreep, Ambulant, Zonder Verdoving.
Ik op de velo, naar het hospitaal dat om de hoek ligt, een dikke 700 meter van mijn voordeur. In de buurt van het Sluizeken moet ik oversteken, en dan wat verder moet ik oversteken. En nu komt het: achter mij was een hele stoet aan het klaxonneren.
Geen erg, een huwelijk of zo, dacht ik — maar dan begonnen ze één voor één gevaarlijke maneuvers te doen. Maar serieus: optrekken tot gelijk 80 per uur over een afstand van 50 meter, met drie auto’s naast elkaar op een baanvak waar maar één auto zou mogen zijn, de bus voorbijvlammen terwijl er een tegenligger aankomt, uitwijken naar het fietspad en zelfs het plankier.
Het is lang geleden dat ik zo bang was op mijn fiets. Het had écht gekund dat ik aangereden werd.
Allemaal auto’s met custom nummerplaten, trouwens, genre “B-D-R” en “MHMD RZ” en dingen. Aardig jong. In centrum Gent. Onveilig. Brr.