He he. Dat zit er dan ook weer op: we hebben allevier de info-avonden van de kinderen achter de rug.

Ik heb er maar drie meegemaakt wegens alsdan die van Jan op hetzelfde moment was als die van Anna, en dat ik bij die van Anna zat, maar hey, ’t is niet alsof ik het nog nooit gehoord had.

Het eerste middelbaar, dat had ik nog niet gehoord. Enfin, ’t is te zeggen, ik had het meeste van de harde info al van op de website van de school gelezen, maar de intro van de klastitularis-ad-interim was helemaal nieuw.

Ik moet opletten wat ik zeg, de muren hebben oren en tegenwoordig zijn er wel meer mensen die zo’n interwebsconnectie hebben op hun rekenmachine, maar voor zover ik dat kan inschatten dénk ik dat Zelie zowat de meest wijze klastitularis(-ad-interim) en leraar Latijn heeft die er in verre omstreken te vinden is.

We hebben het hele verhaal van de zorgpiramide gehoord (alle leerlingen hebben recht op welbevinden op school, en daar is een heel systeem voor, van een brede basis voor iedereen tot begeleiding voor wie het nodig heeft, en zorg op maat voor wie dat nodig heeft, en allerlei ruggespraak met het Centrum voor Leerlingenbegeleiding en alles), en ik was eigenlijk nog het meest onder de indruk van de manier waarop de mevrouw van het CLB ons duidelijk maakte (en nog eens, en nog eens) dat zij gebonden is aan allerlei beroepsgeheimen. Dat leerlingen bijvoorbeeld met haar kunnen spreken en dat noch ouders, noch school daar iets van weten zonder expliciete toestemming van de leerling.

Ik zal wat te wachten op het verhaal van de pijlers van de jezuïeten (cura personalia, non multa sed multum, magis / plus est en vous, en todo amar y servir), maar het bleef bij die eerste. Ik vermoed dat het hele verhaal al gedaan werd bij de “inschrijving op ambachtelijke wijze” (elke leerling individueel door de algemeen directeur), en de ouders van de lagere school hebben het vorig jaar in alle geval meegekregen in de kennismaking met de humaniora — maar toch, ik miste het gelijk wat. 🙂

De martelgang achteraf — het bain de foule met alle andere ouders op de receptie — is mij een beetje bespaard gebleven wegens mij in een hoek kunnen duwen en babbelen met mensen die ik al langer ken, ah ha! En dan ben ik er vervroegd van onder gemuisd. Sandra’s sociale zelf kennende, zal die ergens in het midden van de nacht thuiskomen. En mijn eigen gebrek aan ruggengraat kennende, zou ik ook tot een stuk in de nacht op café gezeten hebben als ik nu niet naar huis was gekomen.

We worden allemaal oude mensen: ik zei vanmiddag nog tegen iemand die vroeg hoe lang dat nu geleden was, dat het een kwarteeuw geleden was.

Maar alla.

Zelie zit in het eerste jaar van de humaniora. Ze doet meer activiteiten dan ik vingers aan mijn handen heb, zowel tijdens de schooluren als erna. Ik heb geen flauw idee wanneer ze studeert of wanneer ze haar huiswerk maakt, maar voor zover we zien en kunnen volgen, loopt alles voorlopig nog helemaal gesmeerd.

En ze voelt zich goed op school. Meer dan goed, eigenlijk: ze is helemaal klaar voor het vervolg van, euh, alles, vermoed ik.

Ik houd zoveel vingers gekruist dat ik het moeilijk heb met typen.