Zo grappig: op MeFi hebben ze het over frieten.
Wij maken al sinds jaar en dag altijd onze frieten zelf en vers, en er is eigenlijk weinig dat zo eenvoudig is:
- bintjes schillen en snijden (leve de mandoline, vooral een groot gemak als er een paar kilo tegelijk moet gemaakt worden)
- goed spoelen
- goed afdrogen
- een eerste keer bakken op pakweg 150-160 graden, tot ze boven drijven of zoiets
- een tweede keer bakken op pakwet 170-180 graden, tot ze eruit zien zoals ge uw frieten graag eet
En hopla, klaar.
Waar ze allemaal zo’n spel over maken, zeg.
Reacties
4 reacties op “Belgische frieten”
Een truuk om ze vanbinnen slap en vanbuiten krokant te hebben, is om de frieten tussen de twee bakbeurten door, in een doos of kom met deksel te stoppen. Idealiter een Tupperware doos-in-doos, waarvan de binnenste doos een bodem met gaatjes heeft). De damp slaat in de frieten en maakt ze slapper. Als je die frieten vervolgens kort en heter bakt, worden ze van buiten krokant –> om vingers en duimen van af te likken!!!
“tot ze boven drijven of zoiets” -> De eerste keer bak je ze om ze te garen (cfr. patatten koken), de tweede keer voor de afwerking/het krokante korstje.
(allé, da’s toch hetgeen @jerremeus op tv zei onlangs, althans wat ik er van onthouden heb)
Oh ja, maar een handige manier om te weten of ze ongeveer goed zijn, is als ze boven komen drijven. 🙂
Inderdaad, als ze boven komen drijven zijn ze zo goed als klaar!