Ha! We hebben hier in lange tijd niet zoveel gelachen, dochter en ik.
Eerst naar de slechte televisie gekeken op Vitaya, en zo ongeveer overal dezelfde bedenkingen en opmerkingen gemaakt, meestal in koor zelfs. En als het niet in koor was, dan vulde het redelijk aan, zo van schaamtlijk! en ook wel zó hip… in 1985! en redelijk veel van stek! en alle keren als er ergens één van de RTL4-Hollanders “toch?” en “hè?” zei, deden we mee, enfin: wijs, dus.
En dan, naar aanleiding van een reclame ergens in een intermissie van één van de slechte programma’s: onszelf geregistreerd bij zo’n vind-een-nieuwe-partner-website. We hebben veel over mekaar geleerd, met die vragenlijst van wel driehonderd vragen, ‘k zweer het u. En ook redelijk over de grond liggen lachen (al vrees ik dat iedereen die op mijn profiel daar uitkomt, meteen weet wie het is die het ingevuld heeft — er zijn niet zoveel mensen die het over hun trekzetel hebben op het internet, namelijk).
Hey, en wie weet, misschien komt er wel een nieuwe mama uit! (Al zal ze dan wel met een zeer lastige en zeer veeleisende mens moeten overeen komen, ah ha!)
Reacties
6 reacties op “Father-daughter bonding”
Dat is toch godgeklaagd: één keer in het jaar moet ik studeren en dan gaat ge direct een andere partner zoeken. Proper.
Ja, lap:
En ik was dus nochtans echt helemaal eerlijk geweest. Alleen de foto was niet mijn foto, awoert.
Gij slecht vel 🙂
En die ‘of’ in de mededeling van die site lees ik als een ‘en’.
Ik denk dat ze vooral op mijn herhaalde “Hobbies? In mijn trekzetel zitten.” en “Favoriete vakantiebestemming? Toch wel mijn trekzetel, ja.” afgeknakt zijn.
“Trekzetel”, godbetert, wat had je nu gedacht dat ze daar bij de administratie mee gingen doen?
@ zement: de Praagse TV-toren met kruiperkes van David Cerny, nice!