We zijn vandaag naar de stad getrokken, en ’t was al direct helemaal couleur locale.

Er is een shuttlebus tussen de twee Club Med-locaties in Marrakesh: wij zitten twintig minuten buiten het centrum de andere is krék in het centrum. Gelijk, op het centrale plein van de stad, naast de souk en alles.

We zullen het geweten hebben, dat ze daar rijke toeristen gewoon zijn: we stapten uit de bus en we werden al meteen houten slangen aangeboden (non merci, vraiment), levende slangen in de nek gedrapeerd (c’est bien gentil, mais non merci), apen in het gezicht geduwd (thank, but no, really, not right now), om geld gevraagd door oude mevrouwen en oude meneren, luid uitgenodigd om binnen te komen kijken naar de sletsen, het zilverwerk, de stoffen, de kruiden.

Ik had er blijkbaar niet al te veel problemen mee om de mensen af te houden, maar ik kan mij inbeelden dat het lastig zou kunnen zijn.

Een halve dag rondgelopen in de souk: de helft van de tijd werd ingenomen door de madams en hun ondrhandelingen om sletsen te kopen en verkleedkleedjes voor de meisjes. Ik heb me ook laten rollen (uiteraard, een mens weet op voorhand dat dat het geval zal zijn), maar ik heb het toch telkens zo kort mogelijk gehouden: een nieuwe warme djellaba gekocht voor in de winter (35 euro), een schone muts (6 euro), enge beesten voor de kinderen (12 euro), en anderhalve schone trilobiet (18 euro, en voor hetzelfde geld is het vals, maar ik betwijfel het, en hey, voor het geld moest ik het niet laten).

Dat afbieden, trouwens: ik zou het nog wel zien zitten om dat te doen, als het een eerlijke situatie zou zijn. Te weten: als de twee partijen op min of meer gelijke voet staan. Hier is het duidelijk dat ze gemakkelijk tot twintig keer teveel kunnen vragen, en dat ze maar naar beneden gaan gaan tot pakweg vijf keer teveel. Het meest flagrante was een soort buigzame stokjes om rond servetten te doen of gordijnen of in schoenen of zo, heel docratief, daar niet van, maar ze vroegen ergens heel diep in de souk 10 dirham, ongeveer een euro, per stokje. Sandra heeft daar de ziel uit haar lijf afgeboden om tot 110 dirham voor 24 te geraken of zo, die man gaf de indruk dat hij net zijn oude grootmoeder verkocht had en zijn kinderen mee, dat hij op de rand van het failliet stond met die transactie, en dat hij het enkel deed omdat hij Sandra zo appetijtelijk vond — en toen we op het (hypertoeristische, dus in theorie met de duurste prijzen) plein kwamen, lagen er in een brolwinkel gewoon van die stokjes met een prijsetiket van 15 dirham voor een pakje van 10.

Zucht. Niet dat we er van wakker liggen, of het nu 10 euro of anderhalve euro is: in België zou het waarschijnlijk 40 euro geweest zijn, maar dan staan we daar dus een drie kwartier over bezig hé.

’t Was een opluchting als we gingen neerzitten om een muntthee te drinken, en dat er geen half uur paringsdans over de prijs nodig was.

En voor de rest: ’t is eens iets om mee te maken, zo’n nest van straatjes met allemaal winkeltjes. Geen foto’s genomen als het nog licht was, want daar vragen ze dan geld voor, maar wel aangenaam rondgelopen. Als het donker wordt, word het centrale plein zo’n beetje één grote openluchteettent, genre Gentse Feesten.

Ik zet hier dan wel “Afrika!” als titel bovenaan, maar het doet allemaal eigenlijk redelijk Europees aan. Mediterraans, met veel Frans, en vriendelijke mensen overal.

Tijdens het rondslenteren hebben we twee keer een muezzin de azan horen doen. ’t Was de eerste keer dat ik dat in ’t echt hoorde, en behalve dat er niemand ook maar leek op te letten, deed het mij toch wel iets.

Wij hebben de beiaard, zij hebben de muezzin in de luidsprekers, en van wat we ervan gezien hebben lijkt het centrum van Marrakesh meer op het centrum van pakweg Gent dan op dat van Brugge: ’t is geen bijna-aseptisch Disneyland, er lopen naast de onvermijdelijke toeristen ook stapels gewone mensen, en er zijn niet alleen tourist arnaque-boetieken met veel te dure rotzooi maar ook gewoon Aldi’s-op-de-hoek met artisanale plastieken bezems en artisanaal waspoeder. En er rijden door en rond en naast de mensen honderden mensen in fiets en mobilette rond, hoe ouder en hoe vervuilende hoe beter. En naast de Café de France-achtige toeristendingen, zijn er ook de decidedly shady-eetdingen waar in het halfdonker allerlei overleden beesten en doodgemepte planten gebakken en gekookt worden. En het is niet allemaal Efteling-proper in het centrum, er zijn ook gebouwen in allerlei stadia van opbouw-verval-heropbouw.

Leutig, met andere woorden, dus. We hebben alleen maar rondgelopen: overmorgen gaan we eens de echte toerist uithangen. Tuinen bezoeken en zo. Misschien ook musea, wie weet.

Maar vandaag niet. Het was al donker, de Club Med naast het plein was toe egels groot feest in La Palemraie, we hebben ons gerept om de bus van denk ik acht uur terug te halen, we hebben (spécial Maroc) gegeten in La Palmeraie, en we zijn rap in bed gekropen.

Kijk, hier linksboven is ons appartement:

Op het programma voor morgen: ontbijt, aperitief, Marokkaanse kookles, middageten, en cocktails aan het zwembad.

Overmorgen: uitstap naar de tuinen van Marrakesh.

Donderdag en vrijdag: met de 4×4 het Atlasgebergte en de Anti-Atlas over tot in Ouarzazate, aan de rand van de woestijn.

En dan zaterdag terug. We zijn hier nog maar een dag, en we hebben al de indruk dat we hier een eeuw leven: we kennen de weg over en weeg, we weten het tempo, we zouden het wel gewoon kunnen worden.