’t Was nochtans spannend, wegens niet honderd procent helemaal zeker of Sandra het land bel binnen (en weer buiten) zou mogen zonder paspoort en met alleen een identiteitskaart — maar kijk, het was blijkbaar allemaal mogelijk, de reis is zonder incidenten verlopen, en we zijn ondertussen helemaal geïnstalleerd.

Dirk en zijn madam zijn ons komen afhalen om 6 uur ’s morgens, naar de luchthaven, vliegtuig, hopla Club Med Marrakesh.

Zo een allereerste keer Club Med, dat doet dus raar. Iedereen zegt hier glimlachend goeiendag, om te beginnen. Voortdurend goeiendag, gelijk dus elke keer ze u tegenkomen. Een paar dagen van dit en ik draai door, denk ik. Of ik begin consistent terug te salueren, met duim en wijsvinger in een O, de hand in een 6, be seeing you.

Het vliegtuig was wat een vliegtuig meestal is: saai, en veel slapen. Een tussenlanding in Agadir waar drie vierde van de passagiers afstapten en vervangen werden door een buslading gelooide bejaarden terug op weg naar Brussel. Van die bejaarden van onbestemde leeftijd, van het genre “jongens, ik weet dat het misschien al te laat is, maar probeer toch eens écht wat minder in de zon te zitten, eventueel”.

In Marrakesh, in de bus naar de Club Med, werden we verwelkomd door een sympathieke G.O. (gentil organisateur, kzweertu, ik heb het dus écht moeilijk met die terminologie). Ik dacht al even dat het mis ging lopen, want er zat een mevrouw op de bus die het er moeilijk mee had dat het enorme zwembad van de Club niet tot op lichaamstemperatuur verwarmd was. Het gaat hier ’s nachts naar het vriespunt, zo’n hectare zwembad op lichaamstemperatuur houden is dus onmogelijk, maar er is een tweede kleiner zwembad speciaal voor volwassenen dat wél warm gehouden wordt, enfin, het was al direct verkeerd voor die mevrouw.

En dit is dus het zwembad, voor de duidelijkheid:

Serieus, mevrouw.

Wij laten het allemaal niet aan ons hart komen: Marokko in februari is blijkbaar elke dag vier seizoenen, kregen we uitgelegd (toe we toekwamen, met een glas warme muntthee in de ene hand en een koele vochtige handdoek in de andere). Van acht uur ’s avonds tot ’s morgens is het winter, in de ochtend is het lente, tot pakweg 17u is het zomer, en dan is het een paar uur herfst. Ik weet niet hoe het met u zit, maar als ik zou kunnen kiezen, ik zou het elke dag zo doen, het hele jaar door, ik.

We krijgen vanavond een uitgebreide uitleg van wat en hoe, in afwachting hebben we het domein in de rapte verkend. Eerst conclusie: onverwacht veel jong volk, onverwacht rustig, onverwacht aangenaam. Overal hoekjes en kantjes, alkoven, stoelen en tafels: ik zie mij zo wel wonen, eigenlijk. Er lopen stapels kinderen rond, en die worden blijkbaar allemaal in leeftijdsgroepen bezig gehouden door Gespecialiseerd Personeel. Absolute topper lijkt mij het openluchtcircusdinges, met trapezes en trampolines en vangnetten net echt, maar er zijn ook pony’s en kamelen en allerlei sporten en vanalles.

Er lopen enorm veel tamme katten rond, ook: extra bonus, vind ik. (Terwijl ik dit schrijf loop er net een kat binnen in de slaapkamer: via het dak, vermoed ik. Wijs!)

Opvallend gezonde, propere (wel wat stoffige, maar wat wil een mens?) katten hier trouwens. En niet allemaal archi-wild: de kat hierboven sprong zo ongeveer in mijn armen, en bleef er heel de tijd spinnend liggen.

Oh en ook: de vogels zijn hier ook tam. Of beter, ’t is te zeggen: niet tam, maar niet bang van de mensen. En vooral zot van brioche en suiker, blijkbaar. Dit is wat ze deden met Sandra haar koeken deze namiddag:

(ze moeten bij het ontbijt een speciale bak met boterkoeken buiten zetten, da’s de enige manier om die aan boter verslaafde vogels van uit het ontbijt van de mensen te houden, trr, spreek van first world problems)

Voor de rest: ’t is hier wreed schoon, het eten was enorm lekker, er zijn meer activiteiten mogelijk dan een mens een stok naar zou kunnen schudden, het eten is copieus en zeer lekker (vanavond gegeten: tientallen verschillende soorten hors-d’oeuvres waaronder overheerlijke inktvis, een kwarteltje, heerlijke entrecôte met champignonsaus, aardbeien in witte chocolade gedopt, crème brûlée, aardbeientaart) (’t was Franse avond vanavond, namelijk).

Morgen ga ik denk ik eens aan de zijkant van het zwembad bekomen, met een eindeloze voorraad koude cola light en The Christ Myth Theory and Its Problems. (Reizen: uitstekend om boeken uitgelezen te krijgen. Ik heb tranen met tuiten zitten huilen met The Time Traveller’s Wife: goedkoop sentiment, zo doorschijnend als iets, maar hey, de betere stationsroman!)

In een zetel zoals deze, denk ik:

En dan drank gaan halen hier:

En door deze gang naar één van de restaurants slenteren:

En dan deze weg naar onze kamer volgen:

En daar dan een douche nemen en op het terras verder lezen, met uitzicht op de palmen en vreemde vogels overal die vreemde geluiden van scharnieren en hamers en dolfijnen maken, en misschien dat de kat van daarnet nog eens binnenkomt en dat ze wel op mijn schoot komt zitten terwijl Sandra in de hammam zit of gemasseerd wordt of zoiets.

(Ja, ’t is erg, ik weet het. Maar één keer op twintig jaar? Moet kunnen.)