Ik zat zaterdag op het vliegtuig, te luisteren naar de laatste Bible Geek. Ik had mijn telefoon ’s morgens opgeladen, en er niet echt iets me gedaan. Ergens een minuut of veertig ver in de aflevering, stopte het geluid plots.

Geen klik, geen waarschuwing, geen buzzer, niets. Scherm reageert niet. Combinaties van toetsen indrukken en ingebeukt houden: geen reactie.

Grrr. Batterij leeg, dacht ik. Misschien ligt het eraan dat ik ergens de GPS of zo niet had afgezet? Hij stond proper in Airplane Mode, dus ik betwijfelde het, maar misschien dat het had gekund.

(Over die batterij, trouwens: het heeft geduurd tot ik op het vliegtuig zat en de vliegtuigmodus aan had gezet, dat ik ontdekte waarom mijn telefoon altijd zo snel leeg was van batterij. Er stond een applicatie op die om de zoveel minuten alle verkeerswebcams van Vlaanderen downloadde. Dag en nacht. Elke dag. Elke nacht. Zucht.)

Maar goed dus: thuisgekomen, telefoon aan de oplaadkabel gehangen, gewacht, gewacht, gewacht, gewacht… niets.

Een dode telefoon. Die de hele zaterdagnamiddag en -nacht, en de hele zondag aan de stroomkabel gehangen heeft zonder reactie. Uittrekken, knoppen duwen, weer insteken, simkaart uithalen, weer insteken: niets.

De simkaart terug in de iPhone gestoken, en er mij al een beetje bij neergelegd dat er niets aan te doen zou zijn. Grr.

Ergens in de nacht van zondag op maandag was ik het beu de Nokia aan de oplaaddraad te laten zitten, koppel ik hem los om hem in een kast bij de andere kapotte electronica te leggen, en jawel: blijkt hij weer te werken.

Ik heb met heel veel plezier de simkaart weer uit de iPhone gevezen en in de Nokia gestoken. En ik gebruik de twee toestellen nu gewoon tegelijk: de Nokia is veruit (zeer veruit) de beste telefoon en het beste ding om naar muziek en podcasts te luisteren, de iPhone heeft veruit het beste scherm, en heeft nog altijd een aantal applicaties die ik niet heb op de Windowsfoon.

Er volgt nog wel eens een ernstige review, één dezer.