Ik ben de hele lijst van weblogs die meedoen aan Wijvenweek afgegaan, één voor één, en ik heb bij al de weblogs die ik nog niet kende minstens de eerste paar berichten gelezen.

Ergens kon ik me wel inbeelden dat er mensen zijn die geboeid zijn door make-up en zo — de vele honderden YouTube-accounts die niets anders doen dan zich schminken en tips geven hoe dat precies in zijn werk zit, hadden een hint kunnen zijn — maar toch: serieus? Zijn er in de Lage Landen écht heelder events waar merken hun nieuwe oogschaduwen en fond-de-teints voorstellen aan mensen met een weblog? The mind boggles.

En ook: the mind is enorm benieuwd om daar maskers af te zien gaan: ik ben heel erg voor mensen zonder make-up, namelijk.

’t Is niet aan mij dat ze geld gaan verdienen, vrees ik. Ik ben zó hard een verloren zaak, als het op beautyqueenheid aankomt, dat ik redelijk zeker weet dat er zelfs in het diepst van mijn gedachten, met lieslaarzen en een pikhouweel, geen spoor van te vinden is.

Ik heb op elk gegeven ogenblik een stuk of twee, maximum drie zwarte of zwartachtige broeken. Als de laatste broek die ik heb, finaal kapot is (lees: als ze zó gescheurd is of er een zó groot gat in zit dat het niet meer te camoufleren is), dan stap ik de C&A binnen en koop ik er nieuwe.

Ik heb een hele resem lelijke hawaii-achtige hemden, en die draag ik dan. Kousen: een hele lade vol, en met een beetje geluk heb ik op een gegeven dag twee gelijke kousen aan. Schoenen: één paar, tot ze helemaal versleten zijn. En dan een volgend paar.

Mijn haar? Om de, gho, zes maand, tien maand, word ik door Sandra een kapper binnengestampt. Die dan ook meteen de schaar in mijn baard zet. En dat is het zowat.

Nee, ik ben er niet fier op. Maar er is weinig dat ik zo haat als naar mezelf kijken in de spiegel.