Allez, dat hebben dan ook weer proper vermeden.

Ik hou me op mijn weblog aan redelijk wat regels — één daarvan is dat ik bij mijn weten nooit slechte zaken vertel over huidige of vorige werkgevers en/of klanten. Zoals iedereen die al een tijd werkt, heb ik redelijk wel wat meegemaakt, en zou ik de straten kunnen plaveien met verhalen over wat me allemaal professioneel is overkomen, zo tussen 1993 en nu.

Een mens doet dat niet: er is door de band weinig zo zielig als natrappen naar mensen die er toch niets meer aan kunnen doen in situaties die er toch niet meer toe doen. En er is weinig zo gênant als verhalen waar iedereen van wéét dat ze onvermijdelijk eenzijdig zijn, en wellicht door de jaren en met het telkens opnieuw vertellen als een koraalrif gegroeid zijn tot karikaturen van wat er ooit wel ergens echt gebeurd zal zijn.

En toch: het zat mij zó hoog dat ik gisterenavond aan een ellenlange post begonnen was, die begon met “Dank u, XXX, om me terug even het gevoel van XXX te geven! Dat gevoel van bedrogen worden, van complete machteloosheid, van weten dat de andere kant aan het liegen is dat het gedrukt staat, en dat er niets, maar dan ook niéts aan te doen is omdat zij alle touwtjes in handen hebben.”

Het stond vol gif, er zouden veel mensen gelachen hebben en nog meer mensen groen gelachen, maar kijk.

’t Is maar zeer zelden een goed idee om boze dingen te schrijven en meteen te versturen — of dat nu weblogposts zijn of e-mail. En dus had ik die tekst gisteren proper in draft laten staan.

Herlas ik het vandaag, en besloot ik om het alsnog in de vuilbak te kieperen, mijn jaren-en-jarenlang opgespaard gal.

Ik zal het houden voor op café en zo. Als ik daar nog eens geraak.