Weet ge ’t nog, die keer dat er kapotte kappoten waren?
Ah ha ha, wel, kijk nu: misery loves company. Aan de andere kant van de living blijkt het hetzelfde verdriet te zijn, maar dan nog een graad erger:
’t Is misschien niet zo heel erg zichtbaar, maar dat oranjebruinachtige hoopje stof, dat is wat er nog overbleef van het stuk hout waar het dak op zou moeten gerust hebben.
Zucht.
Niét het soort dingen dat we met een gerust hart nog een paar decennia onder een laag plamuursel kunnen wegsteken: dat is wat onze voorgangers en hun voorgangers en hún voorgangers gedaan hebben, maar het is echt wel levensgevaarlijk, het huis kan gewoon instorten.
De schade is misschien wel al honderd jaar geleden gebeurd, en tussen dan en nu moeten er ongetwijfeld veel mensen gezien hebben dat er Iets Heel Erg Ernstigs aan de hand was, maar ze hebben allemaal om wellicht begrijpbare redenen fuck it gezegd.
Het zou natuurlijk kunnen dat ze er helemaal naast gekeken hebben, maar ik kan het mij eerlijk gezegd niet echt inbeelden: als ze die twee balkkoppen aan de twee kanten van de schouw helemaal opnieuw gemaakt hebben een paar jaar geleden, dan moet dat toch opgevallen zijn dat de balken van het dak die op die gerepareerde balken rustten, helemaal kapot waren?
Enfin bon. Vanavond ruggenspraak met de architect, beslissingen nemen en knopen doorhakken.
Meer dan één beslissing, ja, want naast die kappoten zijn er ook nog de vensters:
Uiteindelijk zou de hele gevel moeten gedaan worden, en dus ook de vensters. Maar wat gaan we er ondertussen mee doen? Afwerken en er al de vensters in steken? Of wachten tot de gevel gedaan wordt? En wat met het stof?
En dan ook nog:
Dit is naast de ex-schouw:
Een vreemd soort platte dakpanachtige baksteenachtige tegels, die gelijk gebruikt is om de muur, die precies afgekapt is geweest, ongeveer recht te trekken.
Probleem: een groot deel van die tegeltjes zitten los. En dat kan natuurlijk niet, als die muur gaat gebruikt worden. Quid? Alles weg? Of niet?
Zuuuuuuuuccccchhhhhhhtttttt.
Reacties
7 reacties op “Verbouwingen: it never rains but it pours”
Dat jullie daar al jaren wonen zonder het plafond op jullie schoot te krijgen… Pretty damn amazing!
Verbouwingen zijn een stuk aangenamer als je ze kan lezen en volgen bij een ander. Weinig troost voor jullie natuurlijk, maar we leven/lezen/duimen met jullie mee!
Het zal geen troost zijn, maar dit is zeer typisch bij verbouwingen. Je weet niet wat je zal vinden eenmaal je begint te breken. Hopelijk heb je het ergste nu wel gehad.
Off topic: wat voor lens gebruik je? Op die foto van de vensters lijkt het alsof de raamvleugels afzonderlijk al breder zijn dan de raamopening. Heel gekke vervorming.
Da’s een 10.5 mm!
Mijn advies in dit stadium: verstand op nul en kappen wat je kappen kunt (wat betreft die tegels). Mijn ervaring is dat als je denkt ‘meh, ik laat ze wel hangen’, je later verschrikkelijk veel moeite moet doen om het min of meer in orde te krijgen, en er dan halverwege toch niet content van bent en ze dan toch nog weg begint te kappen, terwijl ondertussen de vloer al wel mooi afgewerkt is of zoiets.
Aanvullend op hetgeen Tine zegt: bij onze verbouwingen kwam er heel wat asbesthoudend materiaal boven, zowel de oude dakpannen als muurplaten. Altijd een verrassing!
Veel succes nog in ieder geval, het resultaat zal meer dan de moeite waard zijn!
Wat asbest betreft: ik heb de indruk dat Michel zijn huis volledig van ver voor het asbesttijdperk dateert. Wat goed is, op de een of de andere manier. Je ziet, elk nadeel hep se voordeel. 🙂
Yup! Ons huis staat er al sinds minstens 1325. In
De laatste grote wijziging is van 1705 (over de breedte van het hele perceel gezet, een stukje bijgezet achteraan, en een verdieping bijgeplaatst).
In 1817 is de voorgevel veranderd van een trapgevel naar een Hollywoodgevel met daarachter een puntdak, en ergens in de jaren 1940 is er op het gelijkvloers één raam en een brede deur gezet in plaats van twee ramen en een smalle deur.